como espiar sin descargar nada press localizar numero movil here exposed cell pics programas para espiar por satelite el mejor espia gratis de whatsapp mua giong ong noi necesito espiar espia mensajes de texto de celulares telcel gratis como funciona spyphone pro como espiar blackberry messenger descargar programa prism espia

Artmix

: Function ereg() is deprecated in /includes/file.inc on line 649.

Ich wnętrza

W kultowej nowojorskiej galerii A.I.R. zakończyła się niedawno wystawa Dom kobiet czy dom na kółkach? „Własny pokój" dzisiaj. (A ‘Womanhouse' or a Roaming House? "A Room of One's Own" Today). Kuratorką wystawy była Mira Schor, artystka i teoretyczka, która w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku uczestniczyła w przełomowym projekcie sztuki feministycznej Dom kobiet. Spektakularny Dom kobiet był wystawą, która odmieniła sposób patrzenia na sztukę kobiet, sztukę feministyczną i postać artystki. W 1972 roku dwie prekursorki sztuki feministycznej Miriam Schapiro i Judy Chicago wynajęły w Kaliforni pusty dom i zaprosiły swoje studentki do wypełnienia go twórczością.

Funkcja: fetysz

Męskie, nagie ciało, ascetyczne wnętrza, tajemnicza atmosfera.

Zdjęcia Michała Sosny na pierwszy rzut oka przywołują skojarzenia z filmem pornograficznym. Trudno jednak szukać tutaj dosłowności pornograficznych odniesień. Przywodzą raczej na myśl wysmakowany kadr filmowy, za pomocą którego artysta stara się zwrócić uwagę na to, co powszechnie uważane za obsceniczne. Artysta wciela się bowiem w rolę obserwatora analizującego męską seksualność. Nietypowe jest zarówno same ujęcie tematu jak i aranżacja przestrzeni, w których Sosna obsadza swoich bohaterów. Prezentacja aktów rozgrywa się w miejscach st­­­­­arannie przemyślanych i skonstruowanych.

Świat z rzeczy. Wystawy/instalacje Goshki Macugi

Strategia artystyczna Goshki Macugi definiowana jest przez krytyków w kategoriach 'sztuki jako' - jako researchu, archiwizacji, archeologii, quasi-reportażu, czy też adaptacji strategii kuratorskich. Sama artystka podkreśla swoją konsekwencję w zakresie używanej metody. Wierność metodzie łączy natomiast z całkowitą elastycznością w doborze mediów. Heterogeniczna morfologia prac artystki jest gestem oporu wobec wypracowania signature style, który w zawłaszczającym wszystko świecie sztuki staje się brandem o określonej wartości - również finansowej.

Linia , gest , ciało. Splątanie nicią

Linia, wszędobylska linia. Wyszła już nawet dalej, poza ścianę, płótno, ekran. Wybrałam jaskrawo niebieski. Podobno ostatnio ma wzięcie. Teraz ja przedłużam gest artysty. To ja prowadzę linię po wszystkich poziomach galerii. Pisząc ciało Mirosława Bałki, to praca, która przedstawia pięć skórzanych pasów wiszących na ścianie. Pachnie skórą. Do nich do każdego z osobna, przymocowane są szpule z kolorowymi nićmi. Można wybrać, założyć na pas i prowadzić linię, systematycznie ją rozwijając. To pierwsza praca na poziomie 0.

Człowiek wśród rzeczy. O obrazach Emilii Żakiety

W obrazach Emilii Żakiety rzeczy pełnią istotną rolę, są często wyeksponowane na tyle, że staja się bohaterami obrazu na równi z ludzkimi i zwierzęcymi postaciami. Artystka syntetyzuje rzeczywistość - wnętrza i krajobrazy w taki sposób, że sprowadza je do przedstawienia kilku elementów, które są kluczowe: postaci i przedmiotów. Za pomocą postaci w otoczeniu kilku przedmiotów udaje jej się uchwycić charakter i sedno danej sytuacji, zwykłej, banalnej, codziennej - takie właśnie sytuacje są przez rzeczy współtworzone, przedmioty współkształtują naszą codzienność, zarówno tę współczesną, jak i tę obecną we wspomnieniach. Ulotne wspomnienia mało znaczących wydarzeń, bez patosu, niepotrzebnej egzaltacji.

SOLARIS. Nie minął czas okrutnych cudów. O nienarracyjności języka sztuki (fragment dysertacji doktorskiej)

Ubranie, świadectwo na istnienie naszego ciała i dodatkowo pasygraficzny dowód na to kim jesteśmy i byliśmy - zbiór (widocznych jako ubranie) znaków, wzorów, kolorów, jakości materiałów budzących czytelne skojarzenia z osobowością, funkcjami, pozycją, wiekiem, zainteresowaniami i płcią osoby je noszącej. Zostawiamy za sobą ubrania, jak porzucone kokony, wymienialną skórę - gdy rośniemy, przeprowadzamy się, takie zwykłe i takie świąteczne, które już niemodne i niepotrzebne jak „strój szkolny" czy ceremonialny oraz takie zalegające szafy, często staromodne, z innej epoki, po osobie zmarłej. Jest wśród tego też bielizna i skarpetki. Często zdekompletowane pary. Pojedyncze. Podarte. Nikomu niepotrzebne.

Za granicą sztuki - o związkach rzeczy, sztuki i emigracji

Monika Popow - W cyklu „Za granicą sztuki", który realizowany jest w Muzeum Emigracji w Gdyni, przyglądacie się sylwetkom wybranych polskich artystów-emigrantów. W tym kontekście dzisiaj chciałabym Was zaprosić do rozmowy o oczywistym, wydawałoby się, aspekcie emigracji, a mianowicie o przedmiotach, które artyści-emigranci zabierają ze sobą, decydując się na wyjazd. To jednak tylko pretekst. W szerszej perspektywie chciałabym porozmawiać z Wami o możliwości zastosowania perspektywy posthumanistycznej do badań związków pomiędzy sztuką i migracją, a także o roli muzeum w świetle studiów posthumanistycznych.

Artmix nr 32(22) "Migracje"

Spis treści:
Małgorzata Quinkenstein, Żydowscy artyści w Berlinie po 1989 roku
Monika Popow, Miejskie migracje. O mobilnym projekcie Migracje/Kreacje Muzeum Emigracji w Gdyni
video: Aleka Polis, tekst: Joanna Dąbrowska, Łukasz Kierznikiewicz: Mobilni i kreatywni. Sztuka to ruch.
Romuald Demidenko, Raj utracony – rozmowa z Moniką Weychert Waluszko, Aleksandrą Kubiak oraz Katarzyną Wiącek przy okazji wystawy Domy srebrne jak namioty
Ewelina Chwiejda, Sztuka (wro)gościnności. O dialogu: imigrant – artysta – gospodarz
Anna Zawadzka, Szkicownik podróżny Maess
„Narracja w poprzek obrazów” – Katarzyna Swinarska w rozmowie z Justyną Smoleń-Starowieyską

Szybkie wyszukiwanie

Żydowscy artyści w Berlinie po 1989 roku

Diaspora

Zagadnieniu kształtowania się społeczności żydowskiej na świecie od czasów II wojny światowej i powstania państwa Izrael w 1948 roku, poświęcono wiele rozpraw przez okres ostatnich 60 lat, w różnych kontekstach i przez pryzmat różnych wydarzeń (Asaria, Berthold-Hilpert, Bodemann, Boyarin, Runge). Badania te dotyczą głównie diaspor europejskich, których aktywność do 1989 roku była bardzo mała, zarówno na polu polityki, jak i kultury. Jednym z ważniejszych powodów takiego stanu rzeczy była niewielka liczebność aktywnie działających Żydów w Europie.