(Fotografie można obejrzeć na stronie http://diane-arbus-photography.com/)
Diane Arbus zadaje pytanie o tożsamość. Fotografuje ludzi w parku i na ulicy, transwestytów, nudystów, płaczące dzieci. "Nic nie jest nigdy podobne. Najlepsza jest różnica" ("Nothing is ever alike. The best thing is difference"). Ją właśnie celebruje, powiada: "chciałabym fotografować wszystkich".
Cyrkowcy, mężczyźni odgrywający kobiety, seniorzy na balu maskowym, tancerki topless, uczestnicy marszów prowojennych.
Heather Dodge, Nowa taksonomia - pozyskiwanie i odzyskiwanie zwierząt widoczne na szkicach Sue Coe z rzeźni
Heather Dodge, The New Animal Taxonomy: rendering animals visible in Sue Coe's slaughterhouse sketches
Magdalena Dąbrowska, Psy rasowe jako bio-dzieło sztuki?
Małgorzata Marciniak, Oczami cyborga - posthumanistyczny wymiar prac Moniki Zawadzki
Monika Rogowska-Stangret, Człowiek - pies. O Lucy Lourie w kontekście filozofii Michela Foucaulta i "polityki niezauważalności" Elizabeth Grosz
Izabela Kowalczyk, O byciu z innymi (recenzja książki Moniki Bakke Bio-transfiguracje. Sztuka i estetyka posthumanizmu)
Fragment książki Moniki Bakke Bio-transfiguracje. Sztuka i estetyka posthumanizmu
Martwe mięso (Dead Meat) to ilustrowana opowieść Sue Coe, wizualna kronika przemysłu uboju w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Wielkiej Brytanii, ale i dziennik materialności zwierzęcej śmierci. Wpisawszy je w quasi-dziennikarską formę, której towarzyszą rysunki i szkice, Coe odsłania realia rzeźni, ubojni, przemysłowych gospodarstw, gdzie większość mięsa, jaj i produktów mlecznych uzyskuje formę konsumpcyjną. Artystka dostrzega kulturowe pęknięcia i zniszczenia spowodowane przez śmierć zwierząt gospodarskich i wskazuje, w jaki sposób pęknięcia te tworzą przestrzeń dla nowych sposobów myślenia o zwierzętach i dla naszych relacji z nimi.
Sue Coe's illustrated narrative, Dead Meat, is a visual chronicle of the slaughterhouse industry in the United States, Canada, and England and is a journal about the materiality of animal death. Written in a quasi-journalistic format with accompanying drawings and sketches, Coe uncovers the realities of abattoirs, slaughterhouses, and industrial farms where much of our meat, eggs, and dairy products are rendered into consumable form. She recognizes the fractures and destruction in the death of livestock animals and points to how these fractures create space for new ways of thinking about and animals and our relationship to them.
Współcześnie jesteśmy świadkami zacierania się granic: między tym, co naturalne i sztuczne, między tym, co ludzkie i zwierzęce, między sztuką a nie-sztuką. Zainteresowanie kondycją zwierząt domowych, laboratoryjnych, hodowlanych i dzikich, staje się częścią badań akademickich oraz działań artystycznych. Skierowanie uwagi na zwierzęta i badania interdyscyplinarne rozwinęły się na bazie ruchów społecznych lat 70-tych. Refleksje na temat relacji człowiek-zwierzęta były odpowiedzią na konkretne społeczne i polityczne problemy. Lynda Birke wskazuje na podobną genezę women's studies i studiów nad zwierzętami .
"Cyborg nie ma pojęcia na czym polega identyfikacja z naturą"
Znana jest niechęć Michela Foucaulta do natury. Wyraża się ona między innymi w zaskakującej anegdocie przytoczonej w biografii filozofa autorstwa Didiera Eribona: "Foucault nie znosił natury. Wystarczyło pokazać mu wspaniały krajobraz, jezioro mieniące się w blasku słońca, żeby ostentacyjnie odwracał się w drugą stronę: ‘Pokazuję naturze plecy'." To, w jaki sposób Foucault mógł odwrócić się od natury plecami zastanawia z dwóch powodów. Po pierwsze, miałabym ochotę zapytać, czy Foucault sam nie był częścią natury? Innymi słowy, czy kondycja człowieka nie jest zawsze, choćby na wypieranych peryferiach - zwierzęca? Po drugie, dziwi tak radykalne wykluczenie inności (w tym wypadku inności kultury, tzn.
Książka Moniki Bakke pt. Bio-transfiguracje. Sztuka i estetyka posthumanizmu (2010) jest bardzo ważną pozycją na gruncie polskiej humanistyki, jest to w zasadzie pierwsza polska publikacja dotycząca relacji między ludzkimi i nie-ludzkimi bytami, a także kultury podejmującej ten problem. Pojawiają się więc tu również kwestie sztuki podejmującej temat związków ludzi i zwierząt oraz ludzi i roślin, bio artu, a także nowej posthumanistycznej estetyki. Posthumanizm, będący wciąż jeszcze nowym nurtem rozważań w obszarze humanistyki wskazuje na dość oczywisty fakt, że nie jesteśmy jedynymi, a przy tym najważniejszymi mieszkańcami Ziemi.
Część II
Sztuki wizualne wobec nie-ludzkiego życia
Jeśli decydujesz się nie ograniczać potencjalnej "podmiotowości" do człowieka, dlaczego więc ograniczasz siebie do zwierzęcia?
Jean-Luc Nancy
Nic nie powinno być wyłączone. Powiedziałem "zwierzę" dla swoistej wygody i po to, by użyć nawiązania, które jest zarazem i klasyczne, i dogmatyczne.