como espiar sin descargar nada press localizar numero movil here exposed cell pics programas para espiar por satelite el mejor espia gratis de whatsapp mua giong ong noi necesito espiar espia mensajes de texto de celulares telcel gratis como funciona spyphone pro como espiar blackberry messenger descargar programa prism espia

Artmix

: Function ereg() is deprecated in /includes/file.inc on line 649.

Artmix 24(14) Gender Europy Wschodniej

Spis treści:
Wściekłość Bojany Pejić; wywiad przy okazji wystawy Gender Check w warszawskiej Zachęcie
Anger of Bojana Pejić. An interview by the occasion of Gender Check Exhibition at the Warsaw's Zacheta Gallery
Bojana Pejić, Dlaczego feminizm zrobił się nagle taki "sexy"?
Izabela Kowalczyk, Ambiwalentne piękno
Katarzyna Pabijanek, Czy artystka, która nie mówi po angielsku, nie jest artystką?
Katrin Kivimaa, Opowieści o "paskudnej dziewczynie". Cyberfeminizm, Transnacjonalizm i Techno-śmiech w sztuce Mare Tralli
Katrin Kivimaa, Stories of a 'Disgusting Girl': Cyberfeminist and Trans/National, Techno-Laughter in Mare Tralla's Art
Ivana Bago, Re: Re: Re: Re: Re: Subversive Repetition and Its Consequences
Igor Siemionowicz Kon, Nagość w malarstwie rosyjskim
Paweł Leszkowicz, Sztuka gejowska?! Chłopcy z tamtych lat
Radosław Kosiada rozmawa z Pawłem Leszkowiczem, Nie cała sztuka jest queer
Filmy Aleki Polis z oprowadzania kuratorskiego Bojany Pejic po wystawie, czesc I, II, III, IV, V, VI, VII

Wściekłość Bojany Pejić. Wywiad przy okazji wystawy Gender Check w warszawskiej Zachęcie

Nasze pierwsze pytanie jest bardzo typowe. Dlaczego zdecydowałaś się zorganizować wystawę akurat na ten konkretny temat?

Zanim powstał projekt Gender Check byłam wściekła. W 2007 w Stanach Zjednoczonych odbyły się dwie duże wystawy sztuki feministycznej. Pierwsza, zatytułowana WACK! Art and the Feminist Revolution, miała miejsce w Los Angeles i obejmowała lata 60-te i 70-te. Oczywiście 70% uczestniczek stanowiły dziewczyny z Ameryki. Wystawiono prace wielu artystek z Zachodniej Europy oraz kilka artystek z Europy Wschodniej (Magdalena Abakanowicz, Marina Abramović, Sanja Iveković i Ewa Partum). Kilka miesięcy później w Nowym Jorku odbyła się kolejna wystawa - Global Feminisms.

Anger of Bojana Pejić. An interview by the occasion of Gender Check Exhibition at the Warsaw's Zacheta Gallery

Our first question is very common... It's about the reason of making this exhibition. Why have you decided to make an exhibition on this particular topic?

Before the Gender Check project was even born, I was very angry. In 2007, there were two big exhibitions of feminist artists in the United States. One was "WACK! Art and the Feminist Revolution" in Los Angeles, which covered the 60s and 70s. Of course 70% of participants were American girls, there were many west European artists and 4 artists from Eastern Europe ( Magdalena Abakanowicz, Marina Abramović, Sanja Iveković and Ewa Partum). Then a couple of months later, there was another exhibition, "Global Feminisms" in New York.

Dlaczego feminizm zrobił się nagle taki "sexy"?

Dlaczego feminizm zrobił się nagle taki "sexy"?

Charles Esche omawiając kultowe dzieło sztuki feministycznej, film Laury Mulvey i Petera Wollena, Riddles of the Sphinx (1977), postawił w tytule swojego eseju pytanie: "Co to znaczy, że feminizm wrócił?". Zacytujmy jego komentarz: "Co najmniej satysfakcjonujący jest obecny pośpiech w dążeniu do wskrzeszenia, a nawet reaktywowania feminizmu w świecie sztuki. Ale jest to również w jakiś sposób tragiczne, że potrzeba było tyle czasu, aby przypomnieć sobie o tym, o czym celowo zdecydowaliśmy się zapomnieć ponad dwadzieścia lat wcześniej.

Ambiwalentne piękno

Ambiwalentne piękno

Sztuka musi być piękna, artystka musi być piękna - tak genderowo można przetłumaczyć tytuł znanej akcji Mariny Abramović (ur. 1946) z roku 1975 Art must be beautiful, Artist must be beautiful.

Podczas tego performance, artystka przez godzinę czesała swoje włosy, w jednej ręce trzymając metalowy grzebień, a w drugiej szczotkę. Robiła to z takim impetem, że sprawiało to jej ból, który zresztą oddawała mimika jej twarzy. Szczotka i grzebień dotykały również twarzy, zadrapując ją i kalecząc. Z upiększającym rytuałem nie wiązała się więc przyjemność, ale agresja, dyskomfort, ból, a także walka z samą sobą.

Czy artystka, która nie mówi po angielsku, nie jest artystką?

IMPERIALIZM CYRKULACJI

W latach dziewięćdziesiątych Mladen Stilinović zadeklarował: "Artysta, który nie mówi po angielsku NIE jest artystą" (1994-96).

Marina Grżinić interpretuje jego stwierdzenie jako zgrabny komentarz do pierwszej fazy "wielokulturowej logiki neoliberalnego, globalnego kapitalizmu" lat dziewięćdziesiątych. Jednak, jak podkreśla krytyczka, stworzenie miejsca dla "Innych" światów w globalnym neoliberalnym kapitalizmie nastąpiło tylko po to, aby przygotować grunt pod żelazną logikę "imperializmu cyrkulacji", który promuje uniformizację zamiast inności, i odrzuca różnice i treści polityczne w imię usprawnienia obrotu ideami.

Opowieści o "paskudnej dziewczynie". Cyberfeminizm, Transnacjonalizm i Techno-śmiech w sztuce Mare Tralli

Opowieści o "paskudnej dziewczynie".

Cyberfeminizm, Transnacjonalizm i Techno-śmiech w sztuce Mare Tralli

Próbę podsumowania twórczości Mare Tralli można by rozpocząć następującym stwierdzeniem: Mare nie jest artystką estońską. Taka deklaracja wymaga wyjaśnienia, zwłaszcza, że Mare jest zwyczajowo zaliczana do grona artystów reprezentatywnych dla Estonii; co więcej, jej sztuka od lat była przesiąknięta problematyką tożsamości narodowej.

Stories of a 'Disgusting Girl': Cyberfeminist and Trans/National, Techno-Laughter in Mare Tralla's Art

Stories of a 'Disgusting Girl': Cyberfeminist and Trans/National, Techno-Laughter in Mare Tralla's Art 

An account of Mare Tralla's art can be started with a following statement: Mare is not an Estonian artist. Such a claim demands explanation, especially since she is typically included in the corpus of Estonian artists; moreover, her art has for several years been imbued with issues of national identity.

Re: Re: Re: Re: Re: Subversive Repetition and Its Consequences

"What is this 'distancing' that Brecht turned into a maxim for the actor's performance? It is the display - within the play - of the gap between the play and the real. More profoundly, it is a technique that dismantles the intimate and necessary links joining the real to semblance - links resulting from the fact that semblance is the true situating principle of the real, that which localizes and renders visible the brutal effects of the real's contingency."