Musialam zamknąć kawiarnie baumgart i nie mogę nawet utonąć w rozpaczy bo całą moją uwagę pochłania zadanie przed którym postawił mnie Pan Grzegorz Pacek (prywatnie mój wieloletni narzeczony). Scenografia do filmu fabularnego czyli zwizualizowanie jego koncepcji literackich. Akcja toczy się w Warszawie. Latem, młoda dziewczyna i chłopak. Samotność, bezradność i miasto. Miasto będące trzecią postacią dramatu, rozgrywający w miłosnym trójkącie. Miasto żywy organizm z wielką biało czerwoną dziurą w brzuchu. I mnie najbardziej interesuje ta dziura. Pracując nad filmem włóczę się po Warszawie naszpikowanej miejscami pamięci: kanały, korytarze, tunele np: ten przy rondzie zesłańców syberyjskich.

Praktyka artystyczna Michała Brzezińskiego sytuuje się w obszarze wielopoziomowego dialogu, prowadzonego jednocześnie na kilku zazębiających się płaszczyznach społeczno-kulturowego dyskursu. Zagadnienia, które nieustannie powracają w jego twórczości, takie jak, tożsamość narodowa, etniczna i cielesna, kulturowa transgresja, patriotyzm, techniki manipulacji medialnej, stanowią przestrzeń intelektualnej refleksji nad kondycją jednostki w warunkach postmodernistycznego rozproszenia tożsamości.

"Popielec kładzie kres szaleństwom zapustnym."

Sebastian Cichocki: Chcemy zapytać Pana o wrażenia po obejrzeniu filmu "Powtórzenie". Zacznijmy od jego uzasadnienia w sensie naukowym i odniesień do oryginalnego eksperymentu profesora Zimbardo. Praca Artura odnosiła się do takiego eksperymentu, którego użyteczność naukowa była negowana. Zarzucano Zimbardo odstępstwa od wymogów doświadczenia naukowego, Erich Fromm oskarżał go o manipulację.

Paweł Moczydłowski: Z naukowego punktu widzenia, dobór osób biorących udział w eksperymencie był nie do końca trafny. Zresztą w eksperymencie Zimbardo ochotnicy też nie byli dobrani według szerokiej próby losowej; byli to wyłącznie studenci w podobnym wieku. To nie jest bez znaczenia.