Spędziłem niedawno dłuższą chwilę, dyskutując z uznaną polską artystką średniej generacji, która przekonywała mnie, że jako artystka nie należy do żadnej klasy społecznej. Jej zdaniem mówienie o tożsamości czy pozycji klasowej jest zasadne w przypadku robotników, prawników i innych "zwykłych" ludzi, jednak artysta, ze względu na szczególne egzystencjalne ryzyko, z jakim wiąże się jego praca, wymyka się podobnym klasyfikacjom. Socjologicznie rzecz biorąc, nie jest to prawda. Pierre Bourdieu szczegółowo analizował społeczne funkcjonowanie sztuki i sprawa klasowej pozycji artystów została przez niego rozstrzygnięta w dość przekonujący sposób.

Rafal Milach. "Mloda Rosja"

Apel o rehabilitację wizualnej reprezentacji

Wczoraj Tadeusz Zielniewicz opublikował ważne oświadczenie i apel dotyczące wyników konkursu na projekt budynku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

Obrona

Zamknięta pod koniec stycznia wystawa Petera Fussa w Koszalinie ma zostać ponownie otwarta. Sprawa kontrowersyjnej wystawy przycichła, ale problemy, które poruszała zostały.

W tekście Artura Żmijewskiego "Stosowane sztuki społeczne" ("Krytyka Polityczna" 11-12), zbudowanym przede wszystkim ze stwierdzeń ogólnej natury, pada kilka uwag pod adresem konkretnych osób. Każda z nich, a raczej każda ze spraw, do której się odnoszą jest jakby wyrwana z kontekstu, a to sprzyja uproszczeniom. Można by uznać, że to drobiazgi i skupić się tylko na głównej tezie, ale przecież diabeł tkwi w szczegółach... Taki na przykład fragment: "Afera Nieznalskiej - oskarżenia w mediach, pozwy i kolejne procesy - została potraktowana przez Dorotę Nieznalską i jej środowisko jako katastrofa, a nie możliwość kontynuowania działań artystycznych "innymi środkami".

Mary Douglas w książce Czystość i niebezpieczeństwo pisze, że schemat poznawczy jednostki determinuje wrażenia, których ona doznaje. Ze zbioru bodźców dochodzących do zmysłów człowiek wybiera jedynie te, które go interesują, jego zainteresowania zaś podlegają wpływowi właściwej mu tendencji do konstruowania wzorów. "W miarę upływu czasu i nawarstwiania się doświadczeń, coraz więcej inwestujemy w nasz system etykiet, tak więc wbudowujemy weń również pewne konserwatywne skrzywienie" (1). Konstruuje się w ten sposób systemem przekonań; jego cechą, podnoszoną przez Ludwika Flecka w rozważaniach o stylu myślowym jest opór wobec wszystkiego, co takiemu stylowi przeczy (2).

Halina Skibniewska pozuje na tle budowy swojego najsłynniejszego osiedla - Sadów Żoliborskich, ok. 1961