Kim jest Maurizio? Kimś bardzo znanym, ale trudno go zobaczyć. Wszyscy wiedzą, że raz jest więźniem, raz zbiegiem, i że czasem się ujawnia. Ale nikt nie wie gdzie ma kryjówkę. Skoro nie lubi patosu, powiedzmy, że jest Duchampem współczesności i świata postideologicznego. Z wdziękiem cynika rozsadza współczesną semiozę, a skoro naiwny nie jest, nie musi króla obnażać, wiedząc że pojęcie nagości zostało już zdekonstruowane, niewiadomo też czy nagi król w ogóle istnieje. Zamiast dialektyki negatywnej pozostaje więc nihilizm, a zamiast "Wielkiej szyby" - ucieczka.

Zanim zdecydowaliśmy się umieścić w "Obiegu" tekst "Zmurzynienie. Ekshumacja pewnej metafory. Rozmowa z Tomkiem Kozakiem", zastanawialiśmy się, o co naprawdę artyście chodzi, gdy twierdzi, że przywołuje dyskursy "tylko pozornie anachroniczne", gdy odkurza "zatrute księgi", by sprawdzić, czy nie obudzą się upiory. Przekonani, że Tomek Kozak nie jest rasistą uznaliśmy, że ryzyko przyjęcia proponowanej przez niego trucizny możemy podjąć, by zobaczyć, jak organizm, którego jesteśmy częścią, poradzi sobie z tym trupem i czy wytworzy odpowiednie antyciała. Poza tym trzeba było jeszcze zobaczyć przedstawiony w Zamku Ujazdowskim pokaz "ekshumacji", do którego rozmowa była komentarzem.

"Farfocle" relacjonuje z Berlina

Konstruowanie niektórych wystaw w oparciu o pojęcia z historii sztuki stało się działaniem interpretacyjnym. Taki rodzaj tworzenia wystaw, w oparciu o interpretację lub reinterpretację, przynosi momentami dość zaskakujące rezultaty. Obok dość klasycznych już przykładów, wręcz wzorcowych można na takich wystawach znaleźć prace, przeważnie nie kojarzone z kontekstem czy tematem wystawy. Zanim jednak przejdziemy do niespodzianek związanych z prezentacją tematycznej wystawy "Fast nichts. Minimalistyczne prace z kolekcji Christiana Flicka w Hamburger Bahnhof" należałoby przedstawić pewne założenia organizatorów.

Pokazane prace z kolekcji datowane są od 1920 roku do 2005.

Kiedy zostałam zaproszona do obejrzenia wystawy przygotowanej na temat kamuflażu, trudno mi było w pierwszej chwili odpowiedzieć czy rzeczywiście jestem nią zainteresowana. Tym bardziej, że wiązało się to z całodniową podróżą do Lyonu. Lekko zdezorientowana nazwą muzeum, które wystawę przygotowało, postanowiłam obejrzeć w Internecie jego portal. Po przeczytaniu kilku zdań na temat koncepcji pokazu, zaintrygowana tematem, postanowiłam pojechać.

460 kilometrów dzielące Paryż od Lyonu pokonuje się w niespełna dwie godziny pociągiem TGV, podróż trwa zaledwie dziesięć minut dłużej niż podróż między Warszawą a Łodzią.

Pewnego dnia Laurie Anderson odebrała telefon w swoim nowojorskim mieszkaniu. Dzwonił do niej przedstawiciel NASA (National Aeronautics and Space Administration) z zaproszeniem na kilkumiesięczną rezydenturę. Artystka dość szybko zgodziła się, ale na pytanie, czego właściwie oczekują od niej urzędnicy do spraw przestrzeni kosmicznej, usłyszała - "Dokładnie nie wiemy, nikogo takiego jak Pani wcześniej tu nie było." Jak się później okazało amerykańska performerka była pierwszą i ostatnią osobą ze świata sztuki zaproszoną na pobyt twórczy przez NASA. NASA działa bardzo przejrzyście, na jej stronie (www.nasa.gov) obok planów badawczych, sylwetek inżynierów i in.

W zastępstwie Kasi, która z racji zagranicznych wojaży nie mogła uczestniczyć w zajęciach 18/19 marca w Krakowie, postanowiliśmy zdać z nich relację w zamian za nią. Czynimy to tylko i wyłącznie w trosce o wiernych czytelników Pamiętnika, którzy mogliby mieć pretensje o wyrwę w chronologicznym układnie poszczególnych zjazdów. A więc do rzeczy...

Patrycja Sikora i Piotrek Stasiowski

Patrycja: Przed drugimi w marcu zajęciami dowiedzieliśmy się, że nie będzie mógł spotkać się z nami w tym półroczu w Krakowie Piotr Piotrowski. To olbrzymia szkoda, ponieważ osobiście bardzo chciałam uczestniczyć w jego wykładzie, myślę że nie tylko ja.

- Dlaczego ta ławka jest różowa?

W lutym i marcu warto było zobaczyć w Londynie dwie wystawy fotograficzne: wystawę przedkonkursową Deutsche Börse Photography Prize 2006 w Photographer's Gallery i wystawę indywidualną Toma Huntera Living in Hell and Other Stories w National Gallery. Deutsche Börse, czyli niemiecka giełda papierów wartościowych, to nowy fundator ustanowionej w 1996 roku nagrody fotograficznej Citibank Private Bank Photography Prize, której poprzednimi laureatami byli tacy artyści, jak Andreas Gursky, Rineke Dijkstra, Borys Michaiłow, Joel Sternfeld, czy Luc Delahaye. W tegorocznej edycji, ogłoszonej w listopadzie 2005, nominowani zostali: Marokanka Yto Barrada (ur. 1971), Amerkanie Robert Adams (ur. 1937) i Alec Soth (ur. 1969), i Brytyjczyk Phil Collins (ur.

No nie ma polemik. Nie mówię o "skandalach" obyczajowych, wynikających z drażliwości w kwestiach religijnych, upodobań seksualnych, albo roli kobiety w życiu współczesnym.

Nasz kraj to jedna wielka drażliwość. Egocentryzm zaangażowany socjologicznie, plus brak dystansu do naszych słabości, ale też atutów, powoduje stagnację polemiczną, czyli pata polskiego. Paradoks: duże możliwości przy jeszcze wiekszej stagnacji.

Polemiki zdarzaja się tak rzadko, bo żyjemy w dosyć małym kraju (całkowita powierzchnia wynosi około 323 km2). Ale na przykład powierzchnia Wielkiej Brytanii wynosi 244 km2, a polemiki w dziedzinie kultury tam nie brakuje. Bo to wyspa, powietrze bardziej morskie?