DIK Fagazine to nowy pomysł Karola Radziszewskiego na uprawianie sztuki i publicystki. Gejowski artzine, bo tak określa go twórca, ma trafiać do heteroseksualnych i gejów, którzy czują się elitą. Do mnie nie trafia. Postaram się wytłumaczyć dlaczego. Ale najpierw o zawartości. Są dwa ciekawe wywiady - jeden w pewien sposób oczywisty - bo z Michałem Witkowskim, autorem Lubiewa, drugi z Ryszardem Rysią Czubakiem "diwą warszawskich salonów", sesja zdjęciowa utrzymana w stylu sado-macho i kilka kartek z "kolorowankami" autorstwa Karola - reprodukcjami obrazów homoseksualnej miłości. Oprócz tego Endo i jej kilka rysunków, no i wstęp. Poza tym jest elegancko wydane pismo - z jakim logo na okładce!

Czy malarstwo jest zimne? Zestaw malarskich materiałów: drewno, płótno bawełniane lub lniane, ewentualnie płyta pilśniowa i farby - konotowały dla mnie zawsze ciepło, bynajmniej nie warunki chłodnicze. No, chyba że ktoś maluje na blasze...

Od pewnego czasu, na łamach pism poświęconych sztukom wizualnym, toczy się mocno spóźniona dyskusja na temat dokumentalnego aspektu fotografii. Ponieważ fotograficzny dokument coraz częściej pojawia się w galeriach i salach wystawowych, stawiane są pytania, na ile taki zapis ma prawo być traktowany jako... rodzaj sztuki, czyli w domyśle wytworu kreacyjnego gestu artysty. Fotografia dokumentalna rozumiana jest zazwyczaj jako czysto mechaniczny zapis obrazu o charakterze użytkowym (czynionym np. na potrzeby inwentaryzacji).

Starość jest poważnym problemem współczesnej, zorientowanej na młodość kultury. Wzorcem jest młode, modnie ubrane wysportowane ciało, do tego uśmiech plus wypchany portfel i mamy już z grubsza postać człowieka lansowaną przez media jako jedyna możliwość. Przemijanie młodości jawi się w tej perspektywie jedynie jako degradacja człowieka. Alternatywę dla takich trywialnych wyobrażeń proponuje wystawa Jana Świdzińskiego "Starość nie radość" w warszawskiej galerii XX1.

Dwa pokoje w przestrzeni galerii Wizytującej na Bema to dwa odrębne światy prywatnych doświadczeń powstałe z zestawienia prac Alevtiny Kakhidze i Marzeny Nowak.

Jednym z najgorętszych tematów sztuki współczesnej jest przestrzeń rozumiana zarówno dosłownie, w kategoriach topograficznych, ale także bardziej metaforycznie, jako symboliczna przestrzeń emocji. Swoistej podróży przez wielowymiarową przestrzeń sztuki możemy doświadczyć w warszawskim Austriackim Forum Kultury, gdzie prezentowana jest najmłodsza generacja artystów wiedeńskich. Wystawę pt. "Spaciously" ("Przestrzennie") przygotowały specjalnie do przestrzeni AFK dwie młode kuratorki i krytyczki sztuki - Alicja Bielawska i Karolina Łabowicz-Dymanus.

W związku z 20-leciem wydawanego w Poznaniu magazynu "Czas Kultury" redaktorzy pisma, Agata Jakubowska i Marek Wasilewski, postanowili uczcić tę rocznicę wystawą jubileuszową w poznańskim Arsenale. Wystawa zatytułowana po prostu "Czas kultury" zaprezentowała kolekcję artystów - "na czasie" oczywiście. To grupa Azorro, Mirosław Bałka (+Rafał Jakubowicz), Rafał Bujnowski, Hubert Czerepok, Małgorzata Markiewicz, Jadwiga Sawicka, Waldemar Świerzy, Paulina Ołowska, Joanna Rajkowska i mural grupy Twożywo, który dopiero się pojawi. Zapowiedź głosi, że artyści zrobili prace specjalnie na tę wystawę.

Mirosław Bałka (z podziękowaniem za współpracę Rafałowi Jakubowiczowi) "Oczko / czas kultury wizualnej", 2005

Tylko jedna z odpowiedzi (A,B,C,D) jest poprawna. Zaznacz właściwą. Trzy osoby, które pierwsze prześlą wypełniony test na adres Cz.K. (ul. Fiołkowa 5, 61-478 Poznań), uzyskując przynajmniej 33% poprawnych odpowiedzi, otrzymają roczną prenumeratę czasopisma. Rozwiązanie testu w następnym numerze Cz.K. oraz na stronach internetowych (www.czaskultury.pl).

1
It's better to know / It's better not to know (2000)
eA Douglas Gordon
eB Gordon Matta-Clark
eC Michael Craig-Martin
eD Stan Douglas

Sala informatorium w Zachęcie nie ma szczęścia do multimedialnych projektów, do których wydaje się przeznaczona. Do tej pory odbyły się w niej m.in. prezentacje Janka Simona (artysty wykorzystującego w rewelacyjny sposób konwencje gier komputerowych, który pokazał kolekcję zużytych opakowań) i Magdy Bielesz, która z okazji Dnia Kobiet zaprojektowała wygaszacze ekranów odnoszące się do społecznej sytuacji kobiet. Każdy z tych projektów nie ingerował w przestrzeń informatorium, zarówno Simon jak i Bielesz, zajęli różne powierzchnię nie naruszając charakteru pomieszczenia. Ich prace stawały się przez to dodatkami, wręcz dekoracją, co w przypadku Simona było efektem zamierzonym, potraktowanym z przymrużeniem oka.