Nie potrafię pisać tego tekstu bez osobistego tonu.

Kiedy dowiedziałem się o przypadłości Eryka, dosłownie mnie zmroziło. Kilkanaście lat temu w podobnej sytuacji znalazł się mój ojciec (tyle, że jego stan był znacznie bardziej zaawansowany). Byłem pełen najgorszych przeczuć, jednak sam chory zachowywał się dzielnie i podjął walkę z chorobą.

W 2003 roku przy okazji poszukiwania fotografów do wystawy "Fotorealizm" zwróciłem uwagę na zdjęcia autora o nazwisku Ireneusz Zjeżdżałka. Nie pamiętam już, czy był to katalog wystawy "Wąski margines" (razem z Jerzym Wierzbickim), któreś z wydań kwartalnika "Fotografia", czy też internet.

Widzialne, niewidzialne

Absurdalny i gołosłowny postulat Andrzeja Turowskiego żądającego likwidacji Galerii Foksal rodzi pytanie o zakres władzy, którą ten krytyk dysponuje, aby dokonać tego aktu destrukcji placówki kulturalnej działającej w Warszawie od 1966 roku.

Pierwszym jego argumentem jest "zbyt długi" czas istnienia Galerii Foksal (ponad 40 lat)! Jeśli się zastanowić nad kwestią właściwego, wyznaczonego przez władców Historii, czasu dla istnienia poszczególnych zjawisk, to przypomina się tylko świat opisany przez Orwella, w którym można było dowolnie wymazywać lub stwarzać fakty w imię jedynie słusznych racji.

Galeria Foksal jest jedną, jeżeli nie jedyną, galerią w Polsce, której żywot liczy ponad czterdzieści lat. Jak na instytucję artystyczną, dla której tradycją była awangarda, to okres bardzo długi. Zbyt długi. Nawet, jeżeli objawy wyczerpania instytucjonalnego Foksalu odczuwaliśmy od dłuższego już czasu, to jednak pozostawały nadzieje, że ten stan rzeczy może ulec zmianie. Podjęta w ostatnich dniach decyzja Jaromira Jedlińskiego, ostatniego krytyka kierującego tą placówką, o rezygnacji z prowadzenia Galerii, dowiodła jeszcze raz, że nie można już reanimować Galerii, której historia dobiegła kresu.

I've been looking so long at these pictures of you
That I almost believe that they're real
I've been living so long with my pictures of you
That I almost believe that the pictures are
All I can feel
***
There was nothing in the world
That I ever wanted more
Than to feel you deep in my heart
There was nothing in the world
That I ever wanted more
Than to never feel the breaking apart
All my pictures of you

"Ranga i immunitet, jakie chronią sztukę, nie działają np. w polu nauki - powiedzmy antropologii czy socjologii. Wypowiedź artysty jest tam jedną z hipotez, jakie podlegają sprawdzeniu i mogą spotkać się z bardziej inteligentnymi, silniejszymi argumentami (...) byłby to bardzo ciekawy moment, gdyby dzieło sztuki ťpoległoŤ w prawdziwej dyskusji, w starciu argumentów. W tej chwili takich dyskusji właściwie nie ma - sztuka niejako kompromituje swoich oponentów. Można powiedzieć, że w dziele zaszyfrowana jest kompromitacja przeciwników. Zaszyfrowana w postaci splotu nadmiaru wieloznaczności z rangą i z immunitetem. Ten węzeł jest niemalże nie do przecięcia z pozycji oponenta i to on właśnie utrwala przemoc symboliczną, jaka zakodowana jest w sztuce.