como espiar sin descargar nada press localizar numero movil here exposed cell pics programas para espiar por satelite el mejor espia gratis de whatsapp mua giong ong noi necesito espiar espia mensajes de texto de celulares telcel gratis como funciona spyphone pro como espiar blackberry messenger descargar programa prism espia

Artmix

: Function ereg() is deprecated in /includes/file.inc on line 649.

Artmix nr 34 (24), "Marginesy"

Daria Grabowska, Z różową podszewką. Na marginesie wystawy "Bez różu"
Izabela Kowalczyk, Pożegnanie z utraconym dzieckiem w pracach Barbary Wójtowicz-Flądro
Justyna Ryczek, Włosy - intymność i wielość znaczeń
Maja Pałuska, Subiektywne marginesy Anny Konik
Lee Weinberg, Na marginesie pracy Izabeli Maciejewskiej
Aleksandra Piotrowska, Life in plastic, it's fantastic, czyli żywe lalki

W aktualnym numerze "Artmixa" zadajemy pytanie o marginesy sztuki kobiet, marginesy ciała oraz cielesnych doświadczeń.

O ile samo pojęcie "sztuka kobiet" wciąż budzi wątpliwości i prowadzić może do nieporozumień, o czym pisze Daria Grabowska w kontekście wystawy "Bez różu", o tyle w sztuce tworzonej przez współczesne artystki można zauważyć niesłabnące zainteresowanie ciałem oraz tym, jak bardzo cielesne doświadczenia kształtują naszą tożsamość.

Z różową podszewką

Niedawno miałam okazję przeprowadzić ciekawą rozmowę na temat problemów studentów i studentek na uczelniach publicznych. Razem z moim rozmówcą poruszaliśmy kwestie takie jak niewywiązywanie się z obowiązków samorządów studenckich, przerażająco niski standard akademików, postrzeganie osób studiujących jako tanią (w przypadku praktyk bezpłatną) siłę roboczą. Najbardziej zirytował mnie fakt małego zaangażowania studentów w akcje przeciwdziałające takiemu stanowi rzeczy. Sensem odpowiedzi mojego rozmówcy na temat uzmysławiania tych trudności innym było: "Musisz mówić o tym głośno, bezpośrednio krzyczeć im to w twarz, bo oni nie zdają sobie z tego sprawy. Czasami trzeba ich po prostu uświadomić w tym, co jest nie tak".

Pożegnanie z utraconym dzieckiem w pracach Barbary Wójtowicz-Flądro

Kobiety artystki wprowadzają do sztuki tematy, które były nieobecne w tradycyjnej, tworzonej przez mężczyzn, ikonografii. Paula Moderson-Becker w obrazach wykonywanych w czasie ciąży i odnoszących się do macierzyństwa (1907), ukazywała fizyczną, niemal zwierzęcą bliskość matki i dziecka. Frida Kahlo wprowadziła do ikonografii wątki związane z porodem, laktacją oraz poronieniem. W obrazie "Henry Ford Hospital" (1932) artystka ukazała siebie nagą, leżącą na zakrwawionym łóżku, trzymającą w rękach nitki, do których przywiązane są - niczym baloniki - figury m.in. kwiatu, ślimaka, kości miednicy oraz płodu.

Włosy - intymność i wielość znaczeń

Marta mówiła, że włos, który rośnie, zbiera myśli człowieka. Kumuluje je w sobie w postaci bliżej nie określonych cząsteczek. Jeżeli więc chce się o czymś zapomnieć, zmienić, zacząć od początku, trzeba obciąć włosy i zakopać w ziemi.
Olga Tokarczuk - Dom dzienny, dom nocny

Subiektywne marginesy Anny Konik

Ścieranie się dwóch terytoriów - obrzeży społecznego świata z jego centrum - stanowi najgrubszą nić w znakomitej sztuce Anny Konik. Artystka chciałaby nią scalać te odległe względem siebie obszary. Służą temu przestrzenne instalacje wideo, które tworzy od 2000 roku.

Współczesne centrum symbolicznie kształtują cenione dziś wartości, takie jak: kariera, status społeczny, pieniądze, romantyczny związek, moda, młodość, uroda. Jednak odkrywczość powyższego stwierdzenia można przyrównać do wyważania otwartych drzwi. Wielu świadomie dąży do uczynienia własnego, jednostkowego świata miejscem choćby w maleńkiej skali odzwierciedlającym świat sukcesu, jaki prezentują media w popularnej ikonosferze.

"Life in plastic, it's fantastic", czyli żywe lalki

"Coraz częściej można odnieść wrażenie, że lalki wymykają się ze sklepów z zabawkami i wkraczają do prawdziwego życia" - pisze Natasha Walter w swojej szczerej i niezwykle istotnej książce, która pozwala na nowo spojrzeć na współczesne dziewczyny, kwestie kobiecości i seksualności. Mowa tu o młodych kobietach, których zatrważająco doskonały wygląd jest efektem licznych operacji plastycznych, zabiegów oraz poddawania się wszelkim kosmetycznym rytuałom. Zbudowany w dzieciństwie wzór idealnego kobiecego piękna, skrywany pod postacią lalki Barbie, nie jest czymś, co przestaje istnieć w momencie, w którym się ono kończy.

Artmix nr 33(23) „Rzeczy"

Anna Batko, Mydło - między przedmiotem, a podmiotem. Konstruowanie biografii rzeczy
Katarzyna Pabijanek, Ich wnętrza
Bartosz Buszkiewicz, Funkcja: fetysz
Karolina Majewska, Świat z rzeczy. Wystawy/instalacje Goshki Macugi
Aleksandra Jaraszkiewicz, Linia, gest, ciało. Splątanie nicią
Dorota Łagodzka, Człowiek wśród rzeczy. O obrazach Emilii Żakiety
Zuzanna Janin, SOLARIS. Nie minął czas okrutnych cudów. O nienarracyjności języka sztuki (fragment dysertacji doktorskiej)
Za granicą sztuki - o związkach rzeczy, sztuki i emigracji rozmawiają Hubert Bilewicz, Dorota Grubba-Thiede i Monika Popow


Ukazały się już trzy numery „Artmixa", których problematyka wiązała się z posthumanizmem - najwcześniejszy skupiał się na antygatunkowizmie, który wpisuje się w nurt animal studies, kolejny numer dotyczył szerszej problematyki posthumanizmu przyrodniczego, późniejszy natomiast traktował o cyborgach, wpisując się tym samym w posthumanizm technologiczny.

Mydło - między przedmiotem, a podmiotem. Konstruowanie biografii rzeczy.

Mydlany korytarz (1996) Mirosława Bałki jest już swego rodzaju klasyką, jeśli chodzi o polską sztukę w obliczu Zagłady. Biała, minimalistyczna przestrzeń przesiąknięta zapachem szarego mydła zwykle była interpretowana w kontekście Beckettowskiej pustki, pamięci ciała oraz śladów i cieni życia, jednak dziś namnażające się wokół niej odczytania dość jednoznacznie wpisują ją w narracje o nieludzkich eksperymentach doktora Spannera.