Dawno nie widziałem realizacji tak bezpretensjonalnej a jednocześnie również nietrywialnej. Sytuacja zaaranżowana przez Anitę Pasikowską wchłania widzów dając im lekkość i oferując zmysłową przyjemność. Dwa pokoje lokalu_30 przy ul.Foksal 17 b stały się zjawiskowym zdarzeniem pokrewnym temu, co może czasem przynieść odświeżający emocje sen. To rodzaj zrealizowanego najprostszymi środkami przekształcenia przestrzeni architektonicznej, w wyobrażenie, które ma się ochotę zatrzymać w pamięci. Wyraźnie odczuwa się ulotność, efemeryczność sytuacji, choć jest ona jak najbardziej materialna.

Anita Pasikowska połączyła w realizacji "Związki" dwa wątki swoich wcześniejszych prac, dwa rodzaje doświadczeń, jakie zgromadziła w ciągu ostatnich kilku lat po dyplomie z malarstwa na warszawskiej ASP (2000). Jednym jest kreacyjne wykorzystanie światła jako istotnego składnika instalacji, drugim - rejestracja prostych obserwacji ludzi w przestrzeni miasta. Dotąd te zapisy realizowane były w postaci rysunków. W Bytomiu, Goerlitz, Zgorzelcu, czy Katowicach rysowała na wielkich rulonach papieru rozkładanych na chodniku lub w witrynie nieczynnego sklepu. Teraz wykorzystała najzwyklejsze fotografie zrobione na ulicy nieznanym ludziom. Powycinała z nich prostokątne, miniaturowe portrety ludzi i z tysięcy takich "znaczków" ułożyła na ścianach kompozycję zgadującą, kreującą czy pozorującą tytułowe związki. Zainstalowane na podłodze wzdłuż ścian świetlówki powodowały, że granice między ścianami a sufitem zostały złagodzone, tworząc sugestię nieboskłonu na którym widnieją konstelacje nierozpoznawalnych w szczegółach punktów-potretów.

W takim mini kosmosie ludzkich wizerunków świetnie wyglądają ludzie realni.

Jeden powód to korzystne oświetlenie, drugi - że są wyróżnieni, jakby wybrani ze zbiorowego portretu. Może właśnie z tego powodu praca ta jest tak przyjazna wobec widzów, respektuje ich obecność, daje miejsce zaistnienia ich pośród innych związków. Niektóre konstelacje ułożone przez autorkę powstały na najprostszej zasadzie jednoczącego ich uniformu, inne są mniej oczywiste, ale nie jest to przecież praca z zakresu socjologii czy antropologii. Ma oczywisty przywilej dowolności.

Trochę inaczej jest w drugim (ciemnym) pokoju. Podświetlone fotografie przedstawiają pary osób, a fotki pojedyncze to wizerunki ludzi wyodrębnionych z tych par. Ta przestrzeń jest bardziej intymna, w niej nie widzimy widzów, jesteśmy bliżej tych zobrazowanych, wewnątrz wycinka kosmosu pokazanego w pierwszym pomieszczeniu. Można by się spodziewać, że będzie jeszcze jedna w sala, w której zobaczymy już tylko kilka postaci. Kierunek zstępowania został już zasugerowany, więc te dwie przestrzenie związków wystarczają.

Warto zobaczyć ten pokaz, bo odróżnia się od wielu innych. Podsuwa pytanie, czy jego sugestywność nie wynika także z tego, że tak wiele jest prac aspirujących do piętrowych (a nie całkiem przekonujących) kombinacji myślowych. Chociaż najbardziej cenię sztukę intelektualną, to taki niemal czysty wizualny gest jakim jest praca Anity Pasikowskiej wspominam z przyjemnością.

Jeszcze jedna wiadomość: w czwartek 1.12.2005 (w godz. 9-13) autorka zaprasza na spotkanie przy śniadaniu na wystawie.

Ania Pasikowska, "Związki", 18.11 - 2.12.2005, lokal_30 (foksal 17 b), Warszawa, kurator Agnieszka Rayzacher.

Ania Pasikowska, "Związki", wystawa w galerii lokal_30, fot. Grzegorz Borkowski

Ania Pasikowska, "Związki", wystawa w galerii lokal_30, fot. artystki

Ania Pasikowska, "Związki", wystawa w galerii lokal_30, fot. Grzegorz Borkowski

Ania Pasikowska, "Związki", wystawa w galerii lokal_30, fot. Grzegorz Borkowski

Ania Pasikowska, "Związki", wystawa w galerii lokal_30, fot. Grzegorz Borkowski

Ania Pasikowska, "Związki", wystawa w galerii lokal_30, fot. arytstki

Ania Pasikowska, "Związki", wystawa w galerii lokal_30, fot. Grzegorz Borkowski