Documenta 12 są niewątpliwie wystawą kontrowersyjną. Zarówno w oficjalnych relacjach, jak i kuluarowych dyskusjach bardzo często akcentowana była hermetyczność czy też niezrozumiałość zamysłu Rogera Buergel i Ruth Noack czyli artystycznego dyrektora Documenta i ich kuratorki. Tak często przez nich przywoływana "formlessness" (brak formy) faktycznie stała się udziałem większości widzów i komentatorów. Jednocześnie ten brak formy jest jedynie pozorny - Documenta są niewątpliwie silnym i niespotykanym zbyt często w świecie sztuki gestem. Prowadzą one ostrą polemikę z tendencjami nim rządzącymi, generują wiele wątpliwości i stawiają mnóstwo pytań...

Koniec maja i czerwiec upłynął w tempie kolejnych otwarć "najważniejszych" imprez artystycznych. Takiego natłoku wydarzeń nie było od lat, a wszystko zaczęło się pod koniec maja na biennale w Pradze, potem targi w Wiedniu i za chwilę biennale w Wenecji, targi w Bazylei, Documenta w Kassel, a na deser Muenster, poza tym summit w Berlinie i Sonar w Barcelonie.

Sądząc po wystawie w Zachęcie Bill Viola to tak naprawdę dwóch artystów o tych samych nazwiskach, posługujących się w swojej pracy podobnymi środkami, zapożyczających od siebie nawzajem motywy i mających podobną świadomość medium, którym się posługują. Dzieli ich jednak to, czego oczekują od swojej sztuki.

Czytaj tekst Marcina Krasnego Bill i Viola
oraz rozmowę Pauliny Reiter z Billem Violą Ludzie nadal trochę boją się sztuki wideo.

Bill oraz Viola

Kto z bliska widział Kozyrę wie jak kruchą, chłopięcą i niepozorną jest osobą. Ta niekwestionowana osobowość, jest z wyglądu jakby "bez właściwości". Sztuka to dla niej kraina czarów, w której wszystko jest możliwe. Nie jest to jednak świat tak niewinny, na jaki wygląda. Cykl "W sztuce marzenia stają się rzeczywistością" - na który składają się spektakle, performance, filmy, instalacje - to proces reiterpretowania pól tożsamości, różnych oblicz kobiecości.

Muzeum jakie będzie każdy widzi - Pierwszą nagrodę w konkursie na opracowanie koncepcji architektonicznej Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie zdobył projekt Christiana Kereza.

Czytaj komentarze do decyzji jury:

Anna Cymer Powyborczy smutek

Adam Mazur Skromny, chłodny, elegancki, do bólu minimalistyczny, czyli epitafium dla Formy Otwartej

Marcin Krasny Spektakl albo magazyn

Grzegorz Borkowski Już po nadziejach?

Powyborczy smutek

Obok opublikowanego w numerze 11-12 Krytyki Politycznej manifestu Artura Żmijewskiego pt. "Stosowane sztuki społeczne", podobnie jak obok prac artysty, trudno przejść obojętnie. Dostarczając argumentów zarówno swoim przeciwnikom, jak i zwolennikom autor "Powtórzenia" rzuca wyzwanie krytykom, reprezentującym dominujące w polu sztuki instytucje kuratorom, ale przede wszystkim artystom. To i krytyka dorobku sztuki krytycznej i deklaracja udziału w dyskursie politycznym.

Czytaj teksty
A. Mazura Od sztuki krytycznej do krytyki politycznej,
J. Banasiaka Poszerzenie pola walki,

Podsumowanie minionego roku wydaje się przedsięwzięciem tyleż karkołomnym, co koniecznym ze względu na wielość wydarzeń i wielokierunkowość zmian w sztuce, które domagają się uporządkowania. Wilhelm Sasnal, BB4, Willa Warszawa, blogi w Obiegu, Jarosław Suchan w Muzeum Sztuki, "Shadows of Humour", "1,2,3... Awangarda", konkurs na warszawskie "MoMA" i come back Ewy Partum.... Jeszcze na gorąco te i inne wydarzenia minionego roku komentują specjalnie dla Obiegu: M. Pustoła, S. Cichocki, M. Branicka, S. Beglarian, A. Szymczyk, I. Kowalczyk, M. Woliński, P.

Ponad trzy tygodnie zajęło ministrowi Kazimierzowi Ujazdowskiemu zatwierdzenie projektu pawilonu polskiego na Biennale w Wenecji w 2007 roku autorstwa Moniki Sosnowskiej wyłonionego przez obradujące w dniu 27.11.2006 roku jury. Szesnastoosobowe jury pod przewodnictwem Andy Rottenberg wybrało w dwóch tajnych głosowaniach zdecydowaną większością głosów spośród dziewiętnastu nadesłanych propozycji projekt zgłoszony przez kuratora Sebastiana Cichockiego. Projekt zwycięskiego duetu, o roboczym tytule "1:1", będzie zrealizowany w budynku wewnątrz budynku. Artystka wraz z kuratorem do wernisażu zdecydowali się nie ujawniać szczegółów wizualizacji konstrukcji, którą nadesłali na konkurs.

Willa Warszawa: Ucieczka z galerii do domu, z przestrzeni oficjalnej, o jasno ustalonych ramach i narzucającym się sposobie konwencjonalnego odbioru, do przestrzeni prywatnej, gdzie wszystko wolno i nic nie trzeba.
Nie trzeba nawet wcale jej oglądać jeśli nie ma się na to ochoty. Taka "domówka" sztuki, gdzie sztuka się nie narzuca, a wyrwana z naturalnego kontekstu galerii i powieszona w łazience schodzi z piedestału.
Czytaj teksty:

Monika Branicka, Teren prywatny. Proszę wchodzić,
Adam Mazur, Być jak Cindy Sherman,
Magdalena Moskalewicz, Willa Własna