Podsumowanie roku 2008 w "Obiegu": czy był to czas małej stabilizacji, zmiany, czy wręcz rewolucji? Czy był to rok instytucji publicznych, galerii prywatnych, czy kuratorów? A może artystów? Jakie wystawy stały się wydarzeniami, a jakie rozczarowaniami roku?

Próbę odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdą Państwo w napisanych dla "Obiegu" podsumowaniach: Magdaleny Ujmy, Sebastiana Cichockiego, Ewy Tatar, Piotra Stasiowskiego, Adama Szymczyka, Moniki Szewczyk, Krzysztofa Candrowicza, Moniki Branickiej, Stanisława Rukszy, Macieja Szymanowicza, Bogusława Deptuły, Jarosława Lubiaka, Pawła Leszkowicza, Piotra Kosiewskiego, Jakuba Banasiaka, Wojciecha Kozłowskiego, Kamili Wielebskiej, Kuby Szredera

Skala przestrzeni i śmiała ideowa koncepcja Kolekcji sztuki XX i XXI wieku (która obejmuje osiem dekad sztuki) wprowadza do polskiej praktyki nowy format instytucji muzealnej. Na trzech tysiącach metrów i trzech piętrach dawnej tkalni rozmieszczono w MS 2 czterysta dzieł sztuki podzielonych na cztery rozdziały tematyczne, z których każdy składa się z trzech kategorii organizujących narrację. Ekspozycja kolekcji wypada oryginalnie na tle nie tylko krajowym.
Adam Mazur, MS2: Muzeum Sztuki w Łodzi przyciąga;
Przestrzeń nieneutralna, układ maksymalnie otwarty. Z Jarosławem Suchanem rozmawia Marta Skłodowska;
Grzegorz Borkowski, Przekonujący sens ograniczeń;
Kamila Wielebska, Obliczanie rytmu. Katarzyna Kobro i Lygia Clark.

Nowa postać strony „Obiegu" pojawia się równo cztery lata po zaistnieniu naszego pisma w Internecie. Rocznica to żadna, ale jest okazją do przypomnienia, że „Obieg" ukazuje się już od 21 lat.

Gdy pojawił się jesienią 1987 najważniejszym celem było tworzenie alternatywnego obiegu informacji o alternatywnych inicjatywach szeroko rozumianej sztuki wizualnej, strategia wymknięcia się ścisłej kontroli władzy państwowej PRL - dogorywającego systemu nonsensów. „Obieg" powstał wtedy jako skromny periodyk informacyjny wydawany przez Teatr „Akademia Ruchu", a od 1990 - dzięki decyzji dyrektora Wojciecha Krukowskiego - wydawany jest przez Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski jako element merytorycznego programu tej instytucji (a nie organ jej działu promocji!). Tak jak potem powstało w CSW np. KinoLab, tak czasopismo było innym od wystaw medium prezentacji sztuki. Najpierw ukazywało się jako miesięcznik, potem dwumiesięcznik i stawało się coraz obszerniejsze. Do 1993 roku redaktorem naczelnym był Piotr Rypson, od 1994 roku - Grzegorz Borkowski.

Artystyczna mapa Europy wzbogaciła się o kolejną wielką wystawę - zakończone właśnie Mediations Biennale w Poznaniu. Rangi imprezy nie sposób rozpatrywać wyłącznie w kontekście lokalnym. Ambicje organizatorów sięgają bowiem dużo wyżej: zakładając, że oprócz tego, jak się patrzy, równie ważne jest skąd się patrzy, odważnie postawili pytanie o to, jakie wartości do refleksji o sztuce współczesnej może wnieść pespektywa środkowo-europejska. Przedstawiamy teksty stanowiące rodzaj podsumowania tej ambitnej inicjatywy: Monika Kędziora, Co widać z "w-pomiędzy"? ; Marta Kosińska, Jak trudno jest spełnić warunki dialogu; Grzegorz Borkowski, Fragmenty mówią za całość; Agnieszka Okrzeja, Voyage Sentimental - kuratorska gra słów.

Yoko Ono i duch rewolucji 1968. Okrągły jubileusz wydarzeń 1968 roku stał się okazją do skonfrontowania dorobku lat 60. ze współczesną wrażliwością estetyczną i polityczną. Wystawa Rewolucje 1968 w Zachęcie i prezentacja Yoko Ono w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski to biegunowo odmienne, a w tym samym czasie zaproponowane strategie powrotu do ideałów tamtej epoki. Temat jest ogromny (jak liczba prac zgromadzonych w Zachęcie) i inspirujący do indywidualnego ujęcia (jak autorsko/kuratorska wypowiedź Yoko Ono zrealizowana w Zamku Ujazdowskim i przestrzeni miejskiej). Zatem przedstawione teksty i relacje fotograficzne chcemy traktować jako wstęp do dyskusji o aktualności kulturowej rewolty lat 60.

Tegoroczne Manifesta 7. były z pewnością jednym z najbardziej wyczekiwanych wydarzeń artystycznych. Powracając po czterech latach nieobecności na mapę sztuki budziły wielkie nadzieje. Czy jednak spełniły oczekiwania? Jednoznaczna odpowiedź nie jest łatwa. Czytaj teksty Marty Raczek, Nostalgie i pytania Europy. Refleksja osobista po ostatnich Manifesta., Anki Leśniak, Kuratorskie manifestacje

Początek instytucjonalnego boomu współczesnej sztuki w Polsce. W lutym tego roku otwarte zostało we Wrocławiu Centrum Sztuki WRO, czyli pierwsza siedziba działającej już od prawie dwudziestu lat Fundacji WRO Centrum Sztuki Mediów znanej z organizacji Międzynarodowego Biennale Sztuki Mediów. Muzeum Sztuki w Łodzi zyskało pod koniec maja nową przestrzeń wystawienniczą. Dzięki temu jedna z najważniejszych kolekcji sztuki nowoczesnej w Europie - zbiory sztuki XX i XXI wieku z pracami Pablo Picasso, Hansa Arpa, Pieta Mondriana czy Theo van Doesburga - zyskała w końcu odpowiednią siedzibę. W Toruniu w połowie czerwca otwarte zostało Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu, pierwsze zbudowane od podstaw po 1939 roku w Polsce.

"ABC" Edwarda Krasińskiego w krakowskim Bunkrze Sztuki. Mówi się, że kiedy w 1965 roku Edward Krasiński wrócił do Krakowa w związku z otwarciem swojej pierwszej wystawy w Galerii Krzysztofory, pojawił się tam już jako ukształtowany artysta awangardowy. Zdziwiona krytyka zareagowała na to w ciekawy sposób, który wydawać się może kluczowy także dla wystawy pt. Edward Krasinski ABC zrealizowanej w Bunkrze Sztuki w Krakowie przez Andrzeja Przywarę.