Moskiewskie Biennale to nie tylko jego projekt główny, lecz również – a może i przede wszystkim – projekty specjalne realizowane w ramach imprezy przez moskiewskie galerie i centra sztuki współczesnej. W tym roku wybrałam pięć wystaw rozwijających temat biennale, określony przez jego kuratorkę Catherine de Zegher.

Całkiem niedawno w „Obiegu" Wojciech Wojciechowski pytał o sposoby i możliwości tworzenia narracji wokół znikających miast i miejscowości. Wątek ten pojawił się już w głośnej „Miedziance” Filipa Springera, która stała się punktem wyjścia dla opisywanej przez Wojciechowskiego wystawy w jeleniogórskim BWA.

W jaki sposób płaskie karty papieru zamienić w wielowymiarową opowieść o rzeźbie w przestrzeni? A można można. Wystarczy zajrzeć do galerii Dawid Radziszewski, na bardzo dobrą wystawę rysunków Marii Pinińskiej-Bereś.

Mała przestrzeń wystawowa, mała kartka A4. Jedno i drugie to raczej kłopotliwy format – bardzo skromny,

Na podejście do cielesności w polskiej kulturze największy wpływ ma tradycja chrześcijańska. Słabo widoczna obecność aktów męskich w muzealnych kolekcjach sztuki nowoczesnej jest rekompensowana przez działy średniowieczne, wypełnione wyobrażeniami ukrzyżowanego Chrystusa okrytego tylko perizonium.

Jeszcze parę dni temu z zapałem pisałem felieton, który miał mieć formę listu otwartego do mojej babci (a nawet obu babć), która z TV Trwam dowiedziała się o skandalu związanym z artystą profanującym krzyż w miejscu, w którym pracuję. Chciałem jej wyjaśnić, że praca Markiewicza nie powstała, by zranić jej uczucia religijne ani czyjekolwiek uczucia.

Zdania, akapity, fragmenty, a wokół nich przeważnie jednak niepamięć i obojętność pustych stron, zamkniętych w ręcznie wykonanych okładkach z napisem „Co pozostaje” – tak w skrócie wygląda praca Jadwigi Sawickiej, która jest współautorką pomysłu (w tandemie z Magdaleną Ujmą, kuratorką projektu) wystawy „Co pozostaje”, pokazywanej aktualnie w BWA Sokół w Nowym Sączu.

Jak podały wczoraj lokalne media w Szczecinie planowana jest zmiana na stanowisku osoby zarządzającej Trafostacją Sztuki. Dotychczasowa reprezentantka zarządcy spółki Baltic Contemporary Constanze Kleiner według nieoficjalnej informacji zamieszczonej na portalu 24kurier.pl ma zostać zastąpiona przez osobę będącą do niedawna pracownikiem Akademii Sztuki.

Nic tak nie świadczy o kompleksie prowincjusza jak stosunek do głębokiej prowincji. Z zaciekawieniem przeczytałem felieton Marcina Krasnego dotyczący Warszawskiego Gallery Weekendu, zakończony frazą: „W tym roku WGW jest o tyle ciekawszy, że prezentuje prawie całą prywatną scenę artystyczną w Polsce, bo poza Warszawą już niewiele komercyjnych galerii się uchowało. Wyobraźcie sobie, jak wyglądałby Gallery Weekend w takim choćby Krakowie... a szkoda”.

Większość wystaw tegorocznej 3. edycji Warsaw Gallery Weekend to raczej skrawki pomysłów, tworzące patchwork na rozciągniętej mapie Warszawy. Trudno zobaczyć wszystko – galerie rozsiane są szeroko, czynne w różnych godzinach (już po weekendzie otwarcia), toteż mimo najszczerszych chęci nie udało mi się uzbierać całego „oczka”. Ale nie o zaliczenie punktów tu chodzi.