Twórczość Krzysztofa Zarębskiego umknęła na pewien czas krytykom i historykom sztuki, dlatego książkę Kazimierza Piotrowskiego poświęconą temu artyście można potraktować jako niezwykle pożyteczne przywracanie pamięci o zjawiskach artystycznych zapoczątkowanych w latach 70. Przyczyn tego braku po wydaniu książki

Sięgając po książkę Łukasza Rondudy „Sztuka polska lat 70. Awangarda" należało oczekiwać (sugerując się tytułem), że otrzymamy przekrojowy obraz awangardowej sztuki polskiej lat 70. Krótki tekst wstępny napisany przez artystę Piotra Uklańskiego - będącego współwydawcą i autorem koncepcji wydawniczej publikacji - reklamuje nam książkę, jako „pierwszą tak obszerną analizę polskiej sztuki lat 70.".

Nie wiem, który już raz zadaję sobie pytanie, dlaczego ta fotografia - skromne zdjęcie, wykonane ręką prowincjonalnego amatora - więcej dla mnie znaczy niż niejedno zdjęcie ze starannie wydanych monografii
Wojciech Nowicki, Dno oka

Dno oka Wojciecha Nowickiego to jedna z najbardziej oczekiwanych książek o fotografii ostatnich lat. Jeśli autor żartobliwie nazywany polskim Rolandem Barthes'em i Susan Sontag w jednym zabiera się za opracowanie swoich tekstów pisanych

Czym na współczesnym rynku estetycznych ofert jest książka Bogusława Jasińskiego „Estetyka po estetyce. Prolegomena do ontologii procesu twórczego"? Kolejnym produktem w morzu post postmodernistycznego estetycznego dyskursu, czy też jednostkową, nieklasyfikowalną propozycją? Sam autor (jako filozof, a nie krytyk czy historyk sztuki)

Książka Sztuka polska lat 70. Awangarda (2009) jest opracowaniem naukowym, które ujawnia wiele nieznanych archiwaliów i prac, próbując skodyfikować nowy kanon polskiej twórczości awangardowej z kręgu fotomediów oraz intermediów. Ale nie ma w tym obszernym opracowaniu takich artystów, jak np. Tadeusz Kantor, Edward Krasiński, Zdzisław Jurkiewicz, Jerzy Rosołowicz (!). Nie ma Drugiej Grupy czy

Książka Sławomira Marca przypomina książkę Roberta C. Morgana „The End of the Art World" (1998). Obie podejmują krytykę świata sztuki, ale podobna jest nie tylko tematyka i zasadnicze przesłanie. Obie książki zrodziły się z podobnych emocji i obie - co ważne - pisane są z pozycji wewnętrznych, z pozycji uczestnika, a nie obserwatora.

„Spytałam kiedyś Mapplethorpe'a co robi ze sobą pozując przed aparatem fotograficznym. Odpowiedział, że szuka tej części samego siebie, która jest pewna. Jego odpowiedź sugeruje podwójne znaczenie tytułu, jaki nadal swojemu albumowi; pewni oznacza jacyś, ci a nie inni, ale pewni oznacza także ufni we własne siły, pewni siebie, określeni. ‘Pewni ludzie' przedstawia głównie ludzi, których przekonał, albo upozował na pewnych siebie. To

Jest takie chińskie powiedzenie: kwai w lustrze, a księżyc w wodzie to są iluzje, a nie prawdziwe rzeczy. Musimy je przejrzeć, zobaczyć rzeczy takimi, jakie są, a możemy to zrobić dzięki kontemplacji, dokładnemu przyglądaniu się im*.
Tsai Ming-Liang

Na samo brzmienie słowa festiwal