Korzystam z nadarzającej się okazji, której dostarczyła mi zamieszczona w „Obiegu" polemika Wiesława Borowskiego z moją książką „Wierzę w wolność, ale nie nazywam się Beethoven" żeby raz jeszcze spróbować mówić o Kantorze. Pokaźna część mojej książki jest prób takich świadectwem. Pozbawiona sensu byłaby ich powtórka, choćby ze względu na to, że o Kantorze  pisałam - z wymownymi  przerwami - całe życie. Od pracy magisterskiej pisanej pod kierunkiem Jacka Woźniakowskiego w 1958 roku na KUL-u do dzisiaj. Pisałam to, co w danym momencie uważałam za prawdę o nim, a ściślej - za jej cząstkę podwieszoną do niemożliwego pytania o całość.

Wystawa pięciu palestyńskich artystów „Here & Now" w CSW Łaźnia, kuratorowana przez Samar Marthę i Agnieszkę Kulazińską, jest, jak czytamy, próbą „spojrzenia na region oczami kilku młodych artystów (...), których prace starają się być wolne od polityki.

Gdybym miała grać w ciuciubabkę w przestrzeni wystawy Honzy Zamojskiego w galerii Leto, to co chwilę wpadałabym na różne, dziwne, mniejsze i większe przedmioty zestawione w niecodzienne konstrukcje. Musiałabym zapomnieć o wszystkich swoich przyzwyczajeniach co do zastosowań rzeczy, bo inaczej mogłabym boleśnie upaść.

Brewerie wokół osoby i dzieła Tadeusza Kantora oraz wokół Galerii Foksal, które są głównym motywem książki Anki Ptaszkowskiej