Finisaż projektu „Entropia sztuki 2" (23.09.2011) we wrocławskiej „Entropii" to być może jeszcze bardziej wyraziste wniknięcie w zjawisko entropii niż jego wernisaż. Znikanie ekspozycji a szczególnie namalowanego na ścianie galerii wielkiego obrazu Lecha Twardowskiego kieruje uwagę na to, że substancją projektu nie są przede wszystkim jego materialne składniki. „Entropia sztuki" jest bowiem uruchomieniem procesu świadomości, stymulowanego w równym stopniu materialnymi artefaktami, co ich znikaniem. Nie znikają jednakże wszystkie elementy tego projektu, bowiem skonstruowany został z dwóch przenikających się pojęciowo i przestrzennie ekspozycji a także wielu warstw czasu oraz jego rzeczywistych lub rekonstruowanych śladów.

Jeden zespół elementów tworzyła wystawa czasowa, drugim stało się udostępnienie ekspozycji artystycznych gestów, która „narosły" w różnych miejscach galerii (suficie, podłodze), także na zapleczu, łazience, jako świadome gesty artystów wobec miejsca. Ten segment „Entropii sztuki" nie tylko nie zniknął w momencie zakończenia wystawy czasowej, ale najprawdopodobniej będzie się dalej rozwijał.

Zespolenie w „Entropia sztuki 2" (6 - 23.09.2011) dwóch formuł ekspozycji (czasowej i stałej) stanowiło kontynuację autorefleksji galerii prowadzonej projektami „Wizja lokalna 1-3" (2009) i „Entropia sztuki cz 1" (2010). Przypomnijmy jeszcze, że w momencie zaistnienia galerii w 1988 roku o nazwie „Entropia" przesądziło intuicyjne odczucie pozytywnego znaczenia zjawiska entropii wynikające przede wszystkim z inspiracji dziełami i postawą artystyczna Johna Cage'a - fascynacja potencjałem poznawczym zjawisk dokonujących się nieprzewidywalnie i procesami stochastycznymi. W 2009 roku nowe impulsy przeniosła renowacja kamienicy, w której mieści się galeria. Jedne warstwy czasu zostały odsłonięte, inne zniknęły: z holu wejściowego kamienicy zniknęła swoista kolekcja napisów, tagów i malarstwa szablonów - ikonografia sztuki miejskiej wywodzącej się z niezależnych działań lat 80. Natomiast w głównej sali galerii spod wielu warstw farby odsłonięte zostały fragmenty dawnej ściennej dekoracji, może nie tak wiekowej jak późnorenesansowy strop w tym wnętrzu, ale z pewnością intrygującej swoją rytmicznością wykorzystującą malarskie szablony - ten element na zasadzie ‘odkrywki" stał się składnikiem przestrzeni galerii. Zjawisko entropii objawiło się zatem w nowych postaciach, jako współobecność nawarstwień i zanikania. „Entropii sztuki 2" włączyła w siebie te procesy i teraz gdy zniknęła ekspozycja czasowa projektu nowy waloru zyskała jego część stała. Zresztą w trakcie znikania części czasowej zaistniał równolegle nowy projekt „Tropy N-sztuki" przygotowany przez Jacka Dziubińskiego - publikacja stworzona jako kolaż tekstów wyjętych z ich pierwotnych kontekstów.

Warto dostrzec, że praca świadomości jaką generuje „Entropia sztuki" jest nie tylko waloryzowaniem pojęcia entropii wykraczającym poza druga zasadę termodynamiki, ale sugeruje także ciekawe modyfikacje samej percepcji sztuki. Zniszczenie i znikanie mogą być nie mniej inspirujące jak tworzenie i trwałość.

Polecam na stronie galerii „Entropia" segment „Entropia sztuki; działania; idee, rozszerzona przestrzeń ekspozycyjna http://www.entropia.art.pl/view_project.php?id=9

A teraz wybór z dokumentacji procesu entropijnej inwersji na fotografiach wykonanych przez załogę „Entropii".