Przypadek nr 4 (Czarny teatr)
Jest to pewien rodzaj sesji psychoterapeutycznej
Ubrani są w niedobrane czarne kostiumy - stare swetry, koszule, spodnie, rękawiczki i czapki, pod którymi skrywają swoje ciało w ciemności
Przez chwilę zastygają w ciszy, nie wiedząc gdzie stoją inni
Po czym każdy z nich decyduje się przedstawić jakąś część ciała
Odgrywają rolę oka, ust, ramienia bądź też nogi
Odsłaniają tylko tę część ciała, którą chcą pokazać
Następnie próbują stworzyć spójny obraz ciała
Obraz ten wymaga od nich wytrzymałości i niemal akrobatycznych umiejętności
Przyjmują niewygodne pozycje i zastygają w bezruchu
Grupa musi ze sobą współpracować i słuchać nawzajem swoich poleceń
Od tej chwili, oko, ramię, usta, noga i inne części ciała komunikują się ze sobą bardziej otwarcie
Przypadek nr 21 (Dobrowolne odosobnienie)
Grupa ludzi poddana jest hipnozie. W czasie snu wmawia się im, że nie wolno im pod żadnym pozorem wyjść z domu. Po wybudzeniu wierzą, że na zewnątrz czyha niebezpieczeństwo - drapieżne zwierzęta, zatrute powietrze i inne pułapki. Wskutek tego przez ponad rok nie opuszczają wnętrza budynku. Nikt ich nie pilnuje, drzwi są otwarte, nawet sąsiedzi próbują bezskutecznie namówić ich do wyjścia, jednak w ich mniemaniu dom jest jedynym bezpiecznym miejscem. Podejmują decyzję, żeby żyć wyłącznie w swoim ograniczonym „placu zabaw".
Fragmenty tekstu pochadzą z gazetki towarzyszącej wystawie
Eva Kotátková, „Fazy snu”, kurator: Piotr Stasiowski, 8.11.13–5.1.14, Muzeum Współczesne, Wrocław