- Kazimierz Piotrowski, Debata In The Context of The Art World. Jan Świdziński w Toronto, IX 1976.
- Małgorzata Butterwick, Ość kontekstu zapada głębiej.
- Bartosz Łukasiewicz, Kilka dogmatów kontekstualizmu (a więc krótka mitologia "sztuki jako sztuki kontekstualnej")
- Grzegorz Borkowski, Kłopoty z kontekstami sztuki. Mielnik 1981 i Anomia Jana Świdzińskiego
- Publikacje dotyczące Jana Świdzińskiego z ostatnich lat

Czy tak częste obecnie pojawianie się słowa "kontekst" w pisaniu i mówieniu o sztuce oznacza sukces koncepcji sztuki jako sztuki kontekstualnej, czy raczej stwarza dla niej sytuację kłopotliwą: znaczenie słowa ulega rozmyciu, trywializuje dyskurs i powoduje wrażenie, że koncepcja ta stała się tak oczywista, że jest już niepotrzebna i przestała inspirować.

Paradoksem jest, że choć podstawowe wypowiedzi teoretyczne Świdzińskiego są już łatwiej dostępne - dzięki kilku ubiegłorocznym publikacjom w języku polskim - to nie jest wcale oczywiste, na czym właściwie polega praktyka kontekstualna (pomijając sferę performensu, w której jest dobrze rozpoznawana). Zresztą pytań można wskazać więcej:

Czy postulaty sztuki kontekstualnej są możliwe do zrealizowania w każdych warunkach? Kiedy okazują się użyteczne a kiedy zawodzą? Czy koncepcja ta jest zakwestionowaniem, czy kontynuacją idei sztuki konceptualnej? Wreszcie: czy teoria sztuki kontekstualnej wymaga obecnie modyfikacji?

Kwestie te były punktem wyjścia panelu dyskusyjnego Pomiędzy teoria i praktyką kontekstualną w galerii BWA w Lublinie (05.06.2010) towarzyszącego wystawie "Konteksty Jana Świdzińskiego" (4.06 -18.07.2010) w tej galerii.

Poniżej publikujemy teksty uczestników tego panelu oraz zestawienie publikacji z ostatnich lat dotyczących koncepcji Jana Świdzińskiego.

- Kazimierz Piotrowski, Debata In The Context of The Art World. Jan Świdziński w Toronto, IX 1976. Po dwóch wstępnych podrozdziałach - Konceptualizm vs postkonceptualizm i Próby dewaloryzacji dorobku Jan Świdzińskiego - autor przedstawia debatę w Toronto jako przejaw praktyki sztuki kontekstualnej i ukazuje jej znaczenie dla rewizji purystycznej formuły konceptualizmu oraz dominacji nowojorskiej optyki w sztuce.
- Małgorzata Butterwick, Ość kontekstu zapada głębiej . Autorka rozważa oddziaływanie i użyteczność teorii kontekstualnej dla własnej praktyki performerskiej i refleksji nad sztuką performensu. Stwierdza przy tym, że "kontekst pojęcia kontekstu się zmienił" i proponuje własną ideę sztuki, jako indywidualnego symptomu poddawanego konfrontacji z Innym.
- Bartosz Łukasiewicz w tekście Kilka dogmatów kontekstualizmu (a więc krótka mitologia "sztuki jako sztuki kontekstualnej") z zapałem polemizuje z konkretnymi tezami Jana Świdzińskiego, jego koncepcją gry oraz tym, co da się określić jako "założenie kontekstualne".
- Grzegorz Borkowski w tekście Kłopoty z kontekstem sztuki. Mielnik 1981 i Anomia Jana Świdzińskiego przedstawia na przykładzie dwóch prac tego artysty relacje między kontekstualną teorią i praktyką.
- Publikacje dotyczące Jana Świdzińskiego z ostatnich lat