odczarowanie, kuratorki

Czterysta lat temu jedną z francuskich wiosek nawiedziła niespotykana tragedia. Jej charakter i przebieg umknął niestety mojej zawodnej pamięci: czy była to śmierć krowy, choroba dziecka czy wyjątkowo nieurodzajne plony (mała epoka lodowcowa, jaka nawiedziła wówczas Europę, dawała się ostro we znaki) - dość, że, jak powszechnie wiadomo, każdy skutek ma swoją przyczynę, a w tym wypadku była ona dość ewidentna: samotnie mieszkająca wdowa, o której wszyscy wiedzieli, że nocami odprawia nieprzyzwoite harce z Szatanem, podobnie zresztą jak jej matka i babka.

Nocny potwór, 2006

"Jesteś taka infantylna!"... "Kiedyś trzeba dorosnąć"... "Dorośnij wreszcie!"... Takie słowa słyszała z pewnością każda z nas. Dorośnięcie jest społecznym obowiązkiem. Dorosłość to konieczność. Kulturowy kod jasno określa repertuar cech i zachowań świadczących o dorosłości, dojrzałości; pozwala na rozpoznanie, natychmiastową klasyfikację. W oficjalnym dyskursie afirmuje się wszystko, co połączone z przymiotnikiem "dojrzały": dojrzała matka, dojrzały ojciec, dojrzały artysta, dojrzała praca. Niedojrzałe jest dezawuowane już w samym określeniu "infantylne" - czyli śmieszne, naiwne, bezkrytyczne, głupiutkie... Ten podział obowiązuje i zobowiązuje.