W kultowej nowojorskiej galerii A.I.R. zakończyła się niedawno wystawa Dom kobiet czy dom na kółkach? „Własny pokój" dzisiaj. (A ‘Womanhouse' or a Roaming House? "A Room of One's Own" Today). Kuratorką wystawy była Mira Schor, artystka i teoretyczka, która w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku uczestniczyła w przełomowym projekcie sztuki feministycznej Dom kobiet. Spektakularny Dom kobiet był wystawą, która odmieniła sposób patrzenia na sztukę kobiet, sztukę feministyczną i postać artystki. W 1972 roku dwie prekursorki sztuki feministycznej Miriam Schapiro i Judy Chicago wynajęły w Kaliforni pusty dom i zaprosiły swoje studentki do wypełnienia go twórczością.

Męskie, nagie ciało, ascetyczne wnętrza, tajemnicza atmosfera.

Zdjęcia Michała Sosny na pierwszy rzut oka przywołują skojarzenia z filmem pornograficznym. Trudno jednak szukać tutaj dosłowności pornograficznych odniesień. Przywodzą raczej na myśl wysmakowany kadr filmowy, za pomocą którego artysta stara się zwrócić uwagę na to, co powszechnie uważane za obsceniczne. Artysta wciela się bowiem w rolę obserwatora analizującego męską seksualność. Nietypowe jest zarówno same ujęcie tematu jak i aranżacja przestrzeni, w których Sosna obsadza swoich bohaterów. Prezentacja aktów rozgrywa się w miejscach st­­­­­arannie przemyślanych i skonstruowanych.

Strategia artystyczna Goshki Macugi definiowana jest przez krytyków w kategoriach 'sztuki jako' - jako researchu, archiwizacji, archeologii, quasi-reportażu, czy też adaptacji strategii kuratorskich. Sama artystka podkreśla swoją konsekwencję w zakresie używanej metody. Wierność metodzie łączy natomiast z całkowitą elastycznością w doborze mediów. Heterogeniczna morfologia prac artystki jest gestem oporu wobec wypracowania signature style, który w zawłaszczającym wszystko świecie sztuki staje się brandem o określonej wartości - również finansowej.

Linia, wszędobylska linia. Wyszła już nawet dalej, poza ścianę, płótno, ekran. Wybrałam jaskrawo niebieski. Podobno ostatnio ma wzięcie. Teraz ja przedłużam gest artysty. To ja prowadzę linię po wszystkich poziomach galerii. Pisząc ciało Mirosława Bałki, to praca, która przedstawia pięć skórzanych pasów wiszących na ścianie. Pachnie skórą. Do nich do każdego z osobna, przymocowane są szpule z kolorowymi nićmi. Można wybrać, założyć na pas i prowadzić linię, systematycznie ją rozwijając. To pierwsza praca na poziomie 0.

W obrazach Emilii Żakiety rzeczy pełnią istotną rolę, są często wyeksponowane na tyle, że staja się bohaterami obrazu na równi z ludzkimi i zwierzęcymi postaciami. Artystka syntetyzuje rzeczywistość - wnętrza i krajobrazy w taki sposób, że sprowadza je do przedstawienia kilku elementów, które są kluczowe: postaci i przedmiotów. Za pomocą postaci w otoczeniu kilku przedmiotów udaje jej się uchwycić charakter i sedno danej sytuacji, zwykłej, banalnej, codziennej - takie właśnie sytuacje są przez rzeczy współtworzone, przedmioty współkształtują naszą codzienność, zarówno tę współczesną, jak i tę obecną we wspomnieniach. Ulotne wspomnienia mało znaczących wydarzeń, bez patosu, niepotrzebnej egzaltacji.