como espiar sin descargar nada press localizar numero movil here exposed cell pics programas para espiar por satelite el mejor espia gratis de whatsapp mua giong ong noi necesito espiar espia mensajes de texto de celulares telcel gratis como funciona spyphone pro como espiar blackberry messenger descargar programa prism espia

"Onone - Świat Po Świecie" - cybernetyczne ciało jako pełnia

: Function ereg() is deprecated in /includes/file.inc on line 649.

"Na początku była [...] pełnia zawierająca w sobie wszystkie możliwości"
Eliade1


"Onone - Świat Po Świecie" to instalacja wideo Alicji Żebrowskiej powstała w latach 1995-1999 oraz cykl fotografii stworzony na podstawie tego filmu. Muzykę elektroniczną do całego projektu skomponował Dariusz Baster2. Tytuł pracy Onone jest neologizmem, funkcjonuje jako zestawienie dwóch zaimków "on" i "one". W projekcie ukazane zostały fantastyczne, obupłciowe istoty, które przedstawiono w następujących wcieleniach: Affirmatio, Assimilatio, Autoconsummtio, Continuo, Synchron, Sexfantilis, Hypnosis, Autonekrophagos, Nekroinfanaticus, Rebis Versum.

Pierwotnie projekt ten zakładał stworzenie filmu w konwencji virtual reality, jednak nie doszło do jego realizacji, a sama praca do dnia dzisiejszego nie została dokończona. Tym samym nie istnieje ściśle określony porządek odczytania tej pracy. Alicja Żebrowska w wykreowanej przez siebie wirtualnej rzeczywistości ukazała "idee fix, połączenie sf i groteski"3. Każda z "zaprojektowanych" przez artystkę projekcji tworzy autonomiczną wartość znaczeniową i wizualną.

Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Affirmatio"
Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Affirmatio"

Alicja Żebrowska w następujący sposób wyjaśnia inspirację, jaka posłużyła jej do stworzenia tej pracy: "Onone powstała w wyniku bardzo intensywnego snu, który przyśnił mi się z niezwykłą wyrazistością i ostrością zmysłów. W tym śnie jechałam dziwnym urządzeniem pod wysoką górę. Właściwie był to gigantyczny pagórek, niezwykle zielony, wokoło rozpościerał się krajobraz zielonych lasów, wzgórz, w niezwykłej mocnej zieleni, powietrze było krystaliczne, świeże, widziałam intensywność słońca. Zmęczona usiadłam na trawie w pobliżu strumienia i wówczas zauważyłam, że jego brzegi porastają dziwne rośliny - uprawa. Z intensywnie zielonych owoców wyrastają długie liany i zaczynają mnie oplatać, a ja to bardzo przyjemnie odczuwam. Czuję silną integracje z naturą i jej ożywczy, życiodajny wpływ. W tym śnie czułam wyraźnie połączenie techniki (mój pojazd, uprawa roślin) i otaczającej przyrody; rodzaj symbiozy. Nie miałam odczucia, że technika niszczy lub walczy z naturą tylko ją współtworzy"4.

Zarówno film, jak i towarzyszące mu fotografie oddają tę atmosferę sielskości i błogości, która przywodzi na myśl nierzeczywisty raj, utopię. Na filmie widzimy scenę wyjętą ze snu artystki - Onone w okolicznościach bujnej zieleni podłącza się do tajemniczej maszyny za pomocą "lian", które w projekcie zastąpione zostały przez gumowe rurki. Bohaterka jest usatysfakcjonowana, odczuwa głęboką przyjemność z faktu współistnienia przyrody z maszyną, która pompując wodę z potoku, doprowadza ją przez falliczne wypustki do ciała androginicznej postaci, tworząc tym samym symbiozę tych trzech elementów. Ciało Onone zdaje się funkcjonować dzięki technologii, mimo wszystko jednak harmonijnie zespolonej z przyrodą.

Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Assimilatio."
Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Assimilatio."

Jako że, tak jak sama artystka zaznaczyła, praca ta nie została do końca zrealizowania, wobec tego nie został przedstawiony widzowi logicznie uporządkowany tok wydarzeń, co z kolei spowodowało, że historia wyreżyserowana przez Alicję Żebrowską nie jest jednoznaczna w swoim odczytaniu.

Punktem wyjścia dla rozważań o pracy "Onone - Świat Po Świecie" jest opisany wyżej sen Alicji Żebrowskiej, który stał się inspiracją dla stworzenia opisanego wyżej projektu. Artystka stworzyła fantazmatyczne stworzenia, wytwory własnej wyobraźni, które cechuje samowystarczalność, autoafirmacja oraz możliwość transformacji - śmierć jest w tym świecie jedynie etapem przejścia do Świata Po Świecie, gdzie jako odrodzone istoty dalej funkcjonują w tym samym wcieleniu, bądź przybierają nową postać. Wirtualne ciała Onone wprowadzają nas w nierzeczywisty świat jedni. W tej szczególnej perspektywie ukazują fizyczność, kwestionując jednocześnie biologiczne granice cielesności i spójnię statycznej tożsamości.

Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Autoconsmmtio."
Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Autoconsmmtio."

Artystka w swoim projekcie nowej rzeczywistości przekracza dualistyczny podział płci, tworząc postać hermafrodyty5, w alchemii stan uważany za najdoskonalszy6. Owa androgyniczna istota staje się ponadto istotą cybernetyczną. Donna Haraway w swoim Manifeście Cyborga pisze, że "Cyborg to cybernetyczny organizm, hybryda powstająca ze skrzyżowania maszyny i organizmu. To postać fikcyjna, a jednocześnie wytwór społecznej rzeczywistości"7. W świcie, w jakim żyją Onone, założenie, że podstawą podmiotu musi być ciało "z krwi i kości"8 wydaje się całkowicie nieadekwatne. Mimo symbiozy, w jakiej ciało funkcjonuje razem z maszyną, Onone nie są przeciwstawione naturze, jak również natura nie jest podporządkowana kulturze (maszynie), lecz jest jej równoprawnym partnerem. Haraway pisze również, że cyborg to "nie tylko połączenie maszyny i człowieka, ale także człowieka i zwierzęcia"9, co w pracy Onone przejawia się wydłużonymi proporcjami wężowatego penisa, czy nienaturalnymi wyrostkami na piersiach. Z drugiej jednak strony, Onone nie są pozbawione głębi uczuć czy bólu. Widoczne jest to zarówno w personifikacji Synchron, gdzie emocjonalność zamanifestowana zostaje przez psychiczny kontakt z drugą osobą, czy w Rebis Versum - jeśli Onone posiada ciało takie jak my, również doznaje zranień fizycznych.

Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Continuo."
Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Continuo."

Cyborg - "niewłaściwy inny"10 - jest perwersyjny. Onone również pozwala sobie na perwersję i intymność. Nie ograniczają go żadne normy, zakazy czy nakazy. Żyje w swoim świcie, który w żaden sposób nie przystaje do naszej rzeczywistości - "Onone nie dąży do raju ani w nim nie jest, funkcjonuje po prostu w świecie o innych możliwościach"11. Jest to świat własny, odizolowany, gdzie nie działają prawa rzeczywistości, natomiast zmysły działają ze zdwojoną siłą. Podobny świat wykreowali w swoich pracach Bracia Chapman, którzy zamiast żywego ludzkiego organizmu użyli lalek - odwołujących się do świata dziecięcych gier. Z pozoru niewinny, grzeczny świat (poprzez użycie dziecięcych zabawek) jawi się w ich pracach jako bardziej perwersyjny niż to ma miejsce u Żebrowskiej. Różnica, jaka jest widoczna w obu tych, w gruncie rzeczy zbliżonych wizualnie, wizjach, polega na użyciu przez artystkę żywych modeli, które są maksymalnie ucieleśnione. Mimo podobieństwa formalnego oba projekty posiadają różną wymowę, dzięki zastosowaniu innych "materiałów" - Onone Żebrowskiej odbieramy znacznie cieplej, z nutą sympatii, podczas gdy hybrydalne, wielogłowe lalki brytyjskich artystów ukazują mroczny aspekt takiej wirtualnej rzeczywistości. Manekiny-lalki wzbudzają niepokój, a nawet strach. Sprawiają wrażenie martwych wewnętrznie, jednak, jak pisał Schulz, "nie ma materii martwej [...] martwota jest jedynie pozorem, za którym ukrywają się nieznane formy życia"12. U Chapmanów ciało potraktowane jest jak zabawka. Onone mimo swojego odrealnienia - uzyskanego poprzez wygląd i strój - nie epatuje plastikową powierzchownością.

Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Hypnosis"
Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Hypnosis"

Z senną projekcją mamy najpełniej do czynienia w przypadku personifikacji Assimilatio, co uzyskane zostało poprzez usytuowanie Onone wśród zieleni bujnej przyrody. Jej ciało można scharakteryzować, cytując Camille Paglia: "Jest ono ogrodem otoczonym murami, średniowiecznym hortus conclusus, w którym natura odprawia swoje demoniczne czary13. W tym przypadku do natury dołącza maszyna, aby razem tworzyć integralną sieć połączeń z ciałem. Ową jedność natury i nauki oddaje również muzyka - pogłosy wody płynącej w strumyku oraz śpiew ptaków przenikają się z odgłosami pochodzącymi od maszyn oraz dźwiękiem tworzonym elektronicznie. Otaczająca Onone zieleń nasuwa skojarzenia z pierwotnością, ale również z odizolowaniem i komfortem. Woda pompowana za pomocą maszyny do Onone, zapewnia wilgotność ciała.

Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Autonekrophagos"
Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Autonekrophagos"

Warto zwrócić uwagę na fakt, iż artystka wśród natury ukazała modelkę - nie modela. Powabną, długowłosą kobietę, która w zespoleniu z Ziemią, uosabia wartości przypisywane płci żeńskiej, takie jak płodność, macierzyńskość czy rozrodczość.

W "Onone - Świat Po Świecie" tym, co łączy świat natury i kultury jest seksualność. Artystka scalając naukę i naturę, jednoczy tym samym ciało i Logos, znosząc być może równocześnie pozostałe dualizmy, takie jak: żeńskie - męskie, przeszłość - teraźniejszość, czy życie - śmierć.

Z drugiej jednak strony Alicja Żebrowska nobilituje to, co ziemskie, cielesne - sferę narządów intymnych, powszechnie uważaną za zdegradowaną. Właśnie "w dole" mamy do czynienia z nadmiarem i obfitością.

Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Nekroinfanticus."
Alicja Żebrowska, "Onone - Świat Po Świecie. Nekroinfanticus."

W projekcie "Onone - Świat Po Świecie" artystka opowiada nam oniryczną bajkę. Poprzez fakt, że praca jest niedokończona, a co za tym idzie, nie istnieje chronologiczny ciąg wydarzeń, praca ta nabiera wielorakiego znaczenia. W świecie, w którym łagodnie przenika się sen z jawą, nie ma czasu pojętego potocznie, jest natomiast czas równocześnie istniejących historii, które wiodą ku pewnym stanom - cielesnym tajemnicom. Artystka w swojej pracy androgyniczne ciało czyni kompatybilnym z maszyną, co sprawia, że jest ono bardziej otwarte na nowe odczucia i oddziaływania. W tym miejscu nasuwa się jednak pytanie, czy w takiej sytuacji można mówić jeszcze o zachowaniu tożsamości? Czy taka "rozmyta", niejednoznaczna tożsamość nie tworzy pułapki - złudnego poczucia szczęśliwej osobowości? W końcu, czy człowiek stał się już reliktem minionych epok?

  1. 1. M. Eliade, Mefistofeles i Androgyn, Warszawa 1999, s. 138.
  2. 2. A. Żebrowska, onone, w: www.onone.art.pl/
  3. 3. Wywiad autorki z artystką, 2011 r., zapis elektroniczny, archiwum autorki, s. 67.
  4. 4. Ibidem, s. 67.
  5. 5. Patrz: Owidiusz, Metamorfozy, Wrocław-Warszawa-Kraków 1996.
  6. 6. W alchemii hermafrodyta reprezentuje kamień filozoficzny, czyli "materia prima" jako zjednoczenie przeciwieństw, patrz: C. G. Jung, Psychologia przeniesienia, Warszawa 1993.
  7. 7. D. Haraway, Manifest Cyborga, w: "Magazyn Sztuki" 1998, nr 17, s. 206.
  8. 8. E. Hyży, Kobieta, ciało, tożsamość. Teorie podmiotu w filozofii feministycznej końca XX wieku, Kraków 2003, s. 111-120.
  9. 9. Ibidem, s. 252.
  10. 10. Ibidem, s. 254.
  11. 11. A. Wiatr, Penetrowanie rzeczywistości, wywiad, w: www.pion.pl
  12. 12. B. Schulz, Traktat o manekinach albo wtóra księga rodzaju, w: Sklepy cynamonowe, Kraków-Wrocław 1984, s. 35.
  13. 13. Patrz: C. Paglia, Sexual Personae. Art and Decadence From Neferetiti To Emily Dickinson, New York 1991.