Dyskusja wokół Muzeum Sztuki Nowoczesnej na razie koncentruje się na architekturze budynku, w którym władze miasta chciałyby widzieć nowy symbol Warszawy. Zanim oddamy się zachwytom nad pięknem bryły zaprojektowanej przez Kengo Kumę, Zvi Heckera czy Dominique Perrault, wizjonerstwem dizajnu Zahy Hadid czy kosmopolityzmem JEMS-ów, Budzyńskiego i Medusy postanowiliśmy w porozumieniu z dyrekcją MSN opublikować wybrane ankiety dotyczące tego, czym instytucja ma być w polskim i międzynarodowym polu sztuki. Jeśli Muzeum Sztuki - jak głosi nośne hasło promocyjne - ma faktycznie przyciągać, to przyciągać publiczność, a nie tylko polityków z lewa i prawa, nie może być li tylko pięknym opakowaniem.

Łódź Biennale jest jedną z niewielu naprawdę dużych, cyklicznych imprez artystycznych w Polsce i chociażby dlatego wzbudza duże nadzieje; chciałoby się zatem, by było powodem do dumy. Na tegoroczne Łódź Biennale składa się przede wszystkim wystawa "Mentality/ Umysłowość, czyli coś z niczego", ale także bogaty program towarzyszący rozgrywający się w łódzkich galeriach Wschodniej, 96, FF, Ikona i Centrum Sztuki Patio. Biennale stało się też okazją do zaprezentowania po raz pierwszy świetnej kolekcji Łódzkiego Towarzystwa Zachęty w Muzeum Sztuki. Jednak, najważniejsza wystawa... Czytaj teksty:
Justyny Kowalskiej, Jaka jest nowa umysłowość?;

"I feel most colored when I am thrown against a sharp white background" ("najmocniej czuję się kolorowym, gdy jestem rzucony na ostre białe tło") - to cytat z eseju Zory Neale Hurston (1928), a zarazem zdanie, które umieścił na swoim obrazie afroamerykański artysta Glenn Ligon. Jego tekst jest zmultiplikowany. Kolejne powtarzające się linijki czarnego pisma stają się coraz bardziej zamazane. Na końcu nie można już ich odczytać.

Podobnie jest z wystawą współczesnej sztuki afroamerykańskiej w Zachęcie, choć w jej wypadku wszystko jest zapisane wyraźnie do samego końca. Kuratorka - Maria Brewińska - umieściła "Czarny alfabet" na takim tle, na jakim się go czyta w polskim kontekście, czyli idealnie białym.

Monika Branicka: Koncert życzeń
Dorota Jarecka: W służbie społecznej
Piotr Bernatowicz: Aktywny uczestnik czy muzeum?
Magdalena Ujma: Duży wysiłek, ambitne cele i niewielkie efekty
Monika Małkowska: Największe wydarzenie wystawowe 50-lecia (prawie)
Jarosław Lubiak: Koloryt lokalny
Karol Sienkiewicz: Rządzić z perspektywy Zamku

Wystawa nie jest po prostu retrospektywą twórczości Partum, to wypowiedź podporządkowana problemowi dokumentacji sztuki efemerycznej, skoncentrowana wokół trzech głównych obszarów poszukiwań samej artystki. Oś wyznaczająca czytanie całości stanowi praca, która dała tytuł całemu projektowi. To pochodząca z 1971 roku interwencja na placu Wolności w Łodzi, gdzie w niezabudowanej wnęce pomiędzy kamienicami artystka ustawiła wypożyczone drogowe znaki zakazu, a także spotykane powszechnie tablice zakazujące wykonywania przeróżnych czynności oraz podobne, ale wymyślone przez nią znaki. Czytaj więcej:

Dominik Kuryłek,
Legalność przestrzeni. Sztuka Ewy Partum w gdańskiej Wyspie