Izraelczycy w Warszawie, część 1

: Function ereg() is deprecated in /includes/file.inc on line 649.

Gdy w Królikarni trwała już wystawa młodych izraelskich artystów zatytułowana "Tratwa Meduzy", 27.11.2006 w warszawskiej klubokawiarni "Chłodna 25" zorganizowane zostało przez Instytut Adama Mickiewicza spotkanie na temat społecznie i politycznie zaangażowanej sztuki w Izraelu. W spotkaniu uczestniczył Emmanuel Witzthum - jeden z szefów The Jeruzalem Performing Arts Lab (izraelskiego centrum prezentacji i promocji tradycyjnych i awangardowych realizacji z zakresu: teatru, muzyki, tańca, sztuki video), Avner Eitan - izraelski artysta wystawiający między innymi w Holandii, Niemczech, Izraelu, Gruzji i Polsce oraz polski artysta Rafał Jakubowicz. Spotkanie, które prowadzili Marcin Szczelina i Jacek Skolimowski, koncentrowało się na związkach sztuki izraelskiej z palestyńską, a także prezentowało rozmaite odcienie wpływu polityki izraelskiej na kształt sztuki współczesnej w tym kraju.

Pierwszą część spotkania była prezentacją rozmaitych, zaangażowanych w dyskusję polityczną praktyk artystycznych realizowanych obecnie w Izraelu; w drugiej części miała miejsce dyskusja. Witzthum prezentował między innymi: internetowe stacje telewizyjne bazujące na niezależnym dziennikarstwie społecznym i politycznym (http://www.tv.social.org.il/, http://www.actv.co.il/); magazyny artystyczne skupiające się na tej tematyce: http://www.etgar.info/ i tworzony zarówno przez Żydów jak Palestyńczyków lewicowy magazyn http://www.challenge-mag.com/ (ukazujący konflikt izraelsko-palestyński w kontekście globalnym) oraz organizacje kobiece takie jak Sindyanna (http://www.sindyanna.com/) tworzone przez żydowskie i palestyńskie działaczki. Interesująco przedstawiała się relacja dotycząca grup artystycznych takich jak Parrhesia (http://www.parhesia.org/), Artists Without Walls (http://pia.omweb.org/modules/news/ czy Sala-Manca Group. Tworzą one zazwyczaj forum dialogu między niezależnymi artystami zaangażowanymi w rozmaite odmiany praktyki artystycznej i społecznej.

Emmanuel Witzthum poświęcił swoją prezentację aktywistom, artystom indywidualnym i grupom artystycznym działających poza głównym obiegiem sztuki. Skupił się wyłącznie na miejscu, jakie izraelsko-palestyński konflikt polityczny zajmuje na niezależnej scenie artystycznej, a celowo pominął inne zagadnienia takie jak: rola kobiet w społeczeństwie izraelskim, kwestia konfliktu między ortodoksyjnymi i świeckimi społecznościami żydowskimi, służba wojskowa i wiele innych, które znalazły swoje miejsce w dyskusji, a następnie w indywidualnych rozmowach po zakończeniu części oficjalnej.

Po zapoznaniu się ze sztuką offu, warto przyjrzeć się głównemu - być może nie tak upolitycznionemu - nurtowi, jaki prezentowany jest w warszawskiej Królikarni. Może to być okazja do interesującej konfrontacji z tezą Witzthuma, że w zasadzie żadna dobra sztuka powstająca współcześnie na tym "trudnym" terenie nie jest politycznie obojętna.