Dlaczego 23 maja został wybrany na obchody Dnia Prekariatu? Kampania My, Prekariat oraz protest w stolicy zainicjowane zostały przez pracowników i pracownice branży kulturalnej, zrzeszonych w Obywatelskim Forum Sztuki Współczesnej i Komisji Środowiskowej Pracownicy Sztuki Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza. Choć spory wynikające z prekarnej organizacji pracy mają w Polsce historię sięgającą połowy lat dwutysięcznych, przeprowadzony przez OFSW 24 maja 2012 r. strajk artystów uchodzi za pierwsze w Polsce wystąpienie jednoznacznie kojarzone z problematyką prekarną. To dlatego, że - jak zauważa Jarosław Urbański w książce Prekariat i nowa walka klas - dla artystów „warunki elastycznego zatrudnienia (...) stały się normą od lat", zaś termin „prekaryzacja" „przyjął się w środowisku artystów i pracowników kultury relatywnie wcześnie". Majowa manifestacja organizowana jest właśnie w związku z trzecią rocznicą strajku artystów.

Sektor kulturalny od niemal dwóch dekad jest przestrzenią eksperymentów związanych z ustanowieniem nowych stosunków pracy, cechujących się brakiem stabilności i skrajnym uelastycznieniem.

Tak silne zachwianie standardami pracowniczymi sprawiło, że branża kulturalna stała się również polem, gdzie wyłaniają się rozwiązania problemu prekarnego. Twórcy prowadzą rozmowy z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej mające na celu ustanowienie systemu ubezpieczeń społecznych i emerytalnych dla artystów, zawierane są również porozumienia z instytucjami kultury dotyczące minimalnych wynagrodzeń za pracę artystyczną (co stanowi odpowiednik układu zbiorowego pracy w branżach o stałych warunkach zatrudnienia). Jeśli starania sektora kultury odniosą skutek, będziemy mieli do czynienia z precedensem, mogącym stanowić wzór dla innych sektorów, a w dalszej przyszłości - dla rozwiązania problemu prekarnego w sposób systemowy.

Zarazem środowisko pracowników sztuki jest świadome, że starania jednego sektora nie wystarczą, by przełamać oopórw kwestii prekarnej, i że jedynym instrumentem efektywnego nacisku na decydentów jest solidarna współpraca prekariuszy i prekariuszek wszystkich branż. Dlatego w październiku 2014 r., podczas II Konferencji programowej Komisji Środowiskowej Pracownicy Sztuki OZZ IP, zrzeszeni w niej twórcy podjęli decyzję o zainaugurowaniu kampanii mającej na celu połączenie sporów natury prekarnej prowadzonych przez środowisko artystyczne ze sporami prowadzonymi przez innych pracowników i pracownice - z branży budowlanej, logistyki, przez personel sprzątający i opiekuńczy, ludzi nauki etc.

My, Prekariat jest próbą stworzenia ponadsektorowego sojuszu prekariuszy i prekariuszek, mającego na celu ogólnospołeczną mobilizację na rzecz ograniczenia negatywnych konsekwencji deregulacji rynku pracy, upowszechnienia elastycznych form zatrudnienia oraz demontażu instytucji publicznych odpowiedzialnych za bezpieczeństwo socjalne.

Fragment tekstu Igora Stokfiszewskiego "My prekariat" można przeczytać w całości w Dzienniku opinii