W jakim zakresie możliwe jest uchwycenie wykorzystania postulatów sztuki kontekstualnej w praktyce artystycznej? Czy te postulaty możliwe są do zastosowania i zrealizowania w każdych okolicznościach? Kiedy okazują się użyteczne, a kiedy zawodzą? Pomińmy tu sztukę perfomensu, której kontekstualny charakter wydaje się tak często oczywisty, i skierujmy uwagę na realizacje Jana Świdzińskiego oparte na wykorzystaniu fotografii i tekstu. Zestawienie dwóch jego prac: Mielnik 1981 oraz Anomia (1998), pozwala, jak sądzę, uchwycić na konkretnych przykładach niektóre relacje między teorią i praktyką kontekstualną jej autora. Obydwie prace odnoszą się do kłopotów, jakie sztuce mogą sprawiać jej konteksty.

Jan Świdziński, Sztuka i jej kontekst , s.96, ISBN978-83-924930-9-9, wydana wspólnie przez Ośrodek Działań Artystycznych w Piotrkowie Trybunalskim i MCSW Elektrownia w Radomiu, 2009. Pierwsze wydanie tej książki ukazało się w 2005 po francusku (L'art et son Contexte) staraniem Le Lieu, Centre en Art Actuael w Quebec w Kanadzie. Książka zawiera zwięzłe omówienie podstawowych zagadnień teorii i praktyki "sztuki jako sztuki kontekstualnej" referowanych przez jej autora z obecnej perspektywy.

Jan Świdziński, Sztuka, społeczeństwo i samoświadomość, 144 stron, 14 fotografii, ISBN 978-83-61156-21-5, tłumaczenie.

W przededniu zamknięcia przyjmowania ofert na konkurs na stanowisko dyrektora Bunkra Sztuki publikujemy wypowiedzi osób związanych z krakowskimi instytucjami i środowiskami twórczymi, a także osób zaangażowanych we wdrażanie demokratycznych procedur w obsadzanie stanowisk kierowniczych w Polsce na temat tego, jaką instytucją Bunkier mógłby być:
Marta Deskur, Tomasz Gryglewicz, Maria Hussakowska, Piotr Lelek, Beata Nowacka-Kardzis, Wilhelm Sasnal, Andrzej Szczerski, Grzegorz Sztwiertnia, Stanisław Tabisz, Artur Tajber, Magdalena Ujma, Hanna Wróblewska.

Łukasz Białkowski, MOCAK integracji 
Wojciech Szymański, Jak mówić o programie muzeum, nie rozmawiając przy tym?
Marta Deskur, Pytanie powracające jak bumerang

Na instytucjonalnej mapie Polski niedawno pojawiło się kolejne muzeum sztuki zorientowane na badanie i kolekcjonowanie twórczości artystycznej ostatnich lat. Krakowski MOCAK

Znany dziennikarz przekonuje, że warto rozmawiać. Niemniej profil jego audycji dowodzi, że nie każda rozmowa to dialog i nie zawsze ma sens. Mając na względzie tę pesymistyczną lekcję, chciałbym zastanowić się, w który model dyskusji wpisało się spotkanie zorganizowane przez Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie (czyli, jak chce dyrektorka tej instytucji, MOCAK - Museum of Contemporary Art, Krakow). Zaznaczę od tego, że nie zamierzam streszczać głosów wszystkich prelegentów oraz całego panelu.

Panel dyskusyjny zorganizowany przez Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie zatytułowany Co to jest program muzeum?, jeżeli odnieść postawione w tytule imprezy pytanie do instytucji ją organizującej, nie przyniósł żadnej konkretnie sprecyzowanej odpowiedzi. Z ust dyrektorki placówki, Marii Anny Potockiej, dowiedzieliśmy się niewiele więcej od tego, co usłyszeć można było podczas grudniowej sesji AICA zorganizowanej w Krakowie przez Andrzeja Szczerskiego.

Niedawno w Krakowie byłym, aktualnym i przyszłym dyrektorom kilku muzeów w Polsce postawiono pytanie: Co to jest program muzeum?. Nowo powstałe Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie, tzw. MOCAK, postanowiło zmierzyć się z tym bardzo prosto ujętym pytaniem, organizując panel dyskusyjny.

Intertekst awangardy. Z Jarosławem Suchanem rozmawia Grzegorz Borkowski

Agnieszka Rejniak-Majewska, Nowoczesność i tożsamość

Gail Levin, Świecka sztuka żydowska: tożsamość żydowska w kontekście kosmopolityzmu

Fokus reaktywacja
Uważni czytelnicy "Obiegu" zapewne zauważyli jakiś czas temu zniknięcie rubryki "Fokus". To chwilowe wahnięcie redakcji nie oznaczało bynajmniej odejścia od idei jaka "Fokusowi" od początku przyświecała. "Fokus" było to narzędzie do scalania rozproszonych tekstów dotyczących wybranych zagadnień takich jak: dehistoryzacje, bio art, muzealizm czy performans. Teraz rozwijamy ten zamysł. Kolejne tematyczne "Fokusy" będą pojawiały się wymiennie z numerami "Artmixu" redagowanego przez Izabelę Kowalczyk i Edytę Zierkiewicz. Mamy nadzieję, że to rozszerzenie formuły "Obiegu" jeszcze bardziej zdynamizuje stronę

Tekst ten stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, w jaki sposób należałoby określać przynależność artysty plastyka - szczególnie artysty spoza Izraela - do kultury żydowskiej. Nie ograniczymy się do twórców, którzy bezpośrednio nawiązują do motywów narodowych; nie będziemy też badać stopnia uduchowienia artysty w kontekście judaizmu czy jakimkolwiek innym, jak czynią to niektórzy krytycy. Żydowska tożsamość, moim zdaniem, wykracza poza obszar religijnych aluzji czy sposobu obrazowania. W ostatnich latach definicje owej tożsamości często nawiązują do zaangażowania twórcy w wartości kulturowe, a nawet do uduchowienia i praktyk religijnych. Nie uważam tego za właściwe.