Agnieszka Kołek: Jak widzisz swoją twórczość w odniesieniu do dyskursu feministycznego?
Haleh Jamali: Moja twórczość wypłynęła z autoportretów. Pracując nad nimi zaczęłam interesować się kobietą jako tematem moich badań. Poczułam, że chciałabym się bardziej w ten temat zagłębić. Zawsze inspirował mnie feminizm w sztuce. Moja twórczość przechodzi kolejne etapy. Jedne prace jednoznacznie dotykają tych tematów, na przykład poprzez koncentrację na tym jak kobiety się ubierają i jaki w związku z tym projektują wizerunek, podczas gdy w innych pracach te tematy mają mniejsze znaczenie i często nie są tak widoczne.
A.K.: Co miało największy wpływ na Twoje myślenie i twórczość w odniesieniu do kwestii płci?
H.J.: Jestem Iranką, która przez 25 lat mieszkała w swoim kraju rodzinnym. W 2005 przyjechałam do Londynu, po czym przeniosłam się do Szkocji, gdzie mieszkałam w różnych miejscach od 2007, by w końcu osiedlić się w Glasgow. Nie mam wątpliwości, że życie w Iranie miało wpływ na moją sztukę, to jej rdzeń. Studiowałam w Iranie, tam miałam moją pierwszą wystawę, a co najważniejsze sytuacja w Iranie miała wpływ na moją pracę. Myślę, że emigracja też mocno oddziałuje na moją twórczość. Kiedy przyjechałam do Londynu, po raz pierwszy miałam styczność z wielokulturowym społeczeństwem; spotkałam ludzi z różnych kultur, różnych narodowości. Myślę, że moje prace mówią dużo na temat mojej tożsamości jako kobiety, Iranki. Niektóre z prac są bardzo osobiste i używają mojego własnego doświadczenia jako materiału, inne odnoszą się bardziej do zbiorowych doświadczeń, bliskich wielu innym osobom.
A. K.: Jak widzisz swoją twórczość w kontekście sztuki na świecie? Czy myślisz, że Twoja twórczość jest ponad podziałami i granicami?
H. J.: Moją intencją jest tworzenie prac otwartych na interpretacje. Nie ważne, z jakiego miejsca, kultury czy religii pochodzą odbiorcy mojej sztuki. Tematy, jakie mnie interesują odnoszą się do tych różnych grup.
A. K.: Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się jak Twoje prace wyglądałyby, gdybyś nadal żyła w Iranie? Czy bardzo by się różniły od obecnych prac?
H.J.: Trudno mi jest to sobie wyobrazić. Po latach nie mieszkania i nie pracowania w Iranie nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić. Wiem, że na pewno moja twórczość byłaby inna, jej tematyka, styl i nastrój
A.K.: Nad czym obecnie pracujesz?
H. J.: Właśnie skończyłam edytować cztery nowe prace wideo, rezultat mojej współpracy z Monicą de Ioanni. Poza tym udało mi się zakończyć prace nad muralem na zlecenie Royal Botanic Garden w Edynburgu. Przeprowadziłam się też z Glasgow do Edynburga. Obecnie pracuję nad serią rysunków zainspirowanych wpływem miejskiego pejzażu na życie ludzi.
Haleh Jamali - irańska artystka mieszkająca w Wielkiej Brytanii od 2005 roku, obecnie mieszka i tworzy w Edynburgu. Studiowała w Teheranie, następnie ukończyła studia podyplomowe na University of Westminster. W 2012 roku została wyróżniona w konkursie 6 International Arte Laguna Prize podczas Nappe of Arsenale of Venice we Włoszech. Wystawiła swoją pracę Feed podczas IV Festiwalu Passion for Freedom w Londynie w 2012 roku.
Haleh Jamali i Monica De Ioanni, Wyjazd, kadr z pracy wideo,
czas trwania: 5 minut 40 sekund,
kolor, projekcja na jednym bądź dwóch kanałach
W ‘Wyjeździe’ Haleh Jamali po raz pierwszy współpracuje z performerską, Monica De Ioanni. Ta monochromatyczna praca powstała w studio fotograficznym gdzie postać kobiety (Monica) jest sama na tle pustego, białego tła. Haleh zawsze była zafascynowana relacją pomiędzy kobietami i tkaniną, a w szczególności sposobem, w jaki się układa, jakie formy tworzy zasłona oraz niewidzialnym spojrzeniem zasłoniętych kobiet. Performerka używa tutaj tkaniny jako symbolu przedstawiającego walkę i niekiedy frustrację osoby, której tożsamość została ukryta. W tych staraniach kobieta próbuje pokonać te przeszkody i odkryć swoją tożsamość.
Haleh Jamali, Ktoś kto nie jest jak nikt inny, 2007,
zapętlona projekcja wideo,
czas trwania: 3 minuty, kolor, stereo, projekcja jednokanałowa
Ta praca bada sprawy związane z tożsamością kobiet imigrantek w związku z ich wyglądem. Podczas procesu asymilacji w wielokulturowych społeczeństwach kobieca tożsamość staje się bardziej płynna poprze wybór stylu życia i ubioru. Praca ta wypływa z bezpośredniego doświadczenia Heleh jako imigrantki oraz sposobu, w jaki inni rozumieją te różne tożsamości. Popychając te idee w kierunku skrajności, Haleh sugeruje koncepcję ‘rozdwojenia’. Artystka podkreśla, że własna tożsamość nierozerwalnie związana jest ze stosunkiem do innych i wskazuje, że nierozerwalne Ja i Inni są rodzajem umowy społecznej tożsamości. Pracy tej towarzyszy ścieżka dźwiękowa (współpraca z Claudią Vogelgsang) przygotowana specjalnie na potrzeby tej pracy.